Next Step – Legacy

Met het uitbrengen van de video bij de compositie Nature Calls werd mijn aandacht weer getrokken naar het album Legacy van het Spaanse Next Step. Een album dat in de eerste helft van 2017 al is uitgebracht, maar wat door onbekende redenen toen door mij niet herkend en/of erkend is. Met terugwerkende kracht wil ik daarom toch hier iets over dit album kwijt, omdat Legacy zeker de moeite waard is om nader te beluisteren.
De eerste gedachte die bij mij opkwam toen ik Legacy beluisterde was de gelijkenis met het Franse Evenline. De overeenkomsten zitten in het feit dat beide bands een sterk en vol Amerikaans rockgeluid weten neer te zetten dat opvallend is. Daarbij is het stemgeluid van beide zangers zeer aantrekkelijk door een bepaalde timbre en is de toevoeging van grunts in het rockgeluid sterk neergezet. Wounds Become Scars, End Of Falling en Echoes Of Life krijgen door de grunts een voller en steviger geluid.
Mag de band het karakter evenaren van een Alter Bridge of Shinedown, in Echoes Of Life waart de geest van het Australische Silverchair zeker ook door. Daar zorgt enerzijds het stemgeluid van Guillermo Garcia voor, maar door het opzwepende muzikale karakter en daarin de wat lijzige zang is de gelijkenis anderzijds ook sterk aanwezig.
Nature Calls waarvoor de tweede video is geschoten zit vol emotie en is muzikaal mooi neergezet. Het gevoelige karakter krijgt een meerwaarde door de krachtige aanzetten die de composities sieren. Het schorre stemgeluid (dat ook doet denken aan Eddie Vedder) past uitstekend in deze sterk opgebouwde compositie.
Naarmate het album vordert raak ik in de ban van het geluid van Next Step. Met iedere compositie gooien ze raak en weten ze me te treffen. Opvallend is nog de compositie Legacy waarin de coupletten gevoelig en mooi klinken en door een subtiel gitaargeluid meer diepte krijgen. De spanning stijgt aan het eind van de coupletten en de refreinen zijn het hoogtepunt waar naar gewerkt wordt. Niet alleen zijn ze krachtiger. Ook liggen andere ritmes in het onderliggende basisgeluid terwijl de zang zich nagenoeg niet aanpast.
Faith Collapsing is de epische afsluiter van het album (de bonustrack Eternal even niet meegerekend) en is op diverse manieren een klein beetje afwijkend van de rest van de composities. De compositie duurt ruim negen minuten wat vrij lang is voor Next Step en het ritme is van een opvallende andere aard dan ik gewend ben. Toch klinkt ook Faith Collapsing gewoon als een Next Stepcompositie door het opzwepende volle Amerikaanse rockgeluid, de aanvulling van de grunts en het spel van kracht en rust en het gevoel dat daarmee gepaard gaat. Het gitaargeluid in Faith Collapsing is heel sterk in de riffs, maar ook in de solo’s.
Je kunt van Next Step vinden dat ze het wiel niet opnieuw hebben uitgevonden qua geluid. Ik kijk daar toch anders naar. Er zijn diverse vergelijkingen die je kunt maken, maar wel vergelijkingen met bands die, in mijn geval, al zeer tot de verbeelding spreken. Dat zorgt ervoor dat het geluid op Legacy vertrouwd klinkt. Los daarvan heeft Next Step gewoon elf kwalitatief goede composities geschreven en opgenomen die mij kunnen bekoren en die in het uur dat het album duurt mij geen ogenblik hebben verveeld. Een album dat nog wel even uit de kast blijft om meermalen gedraaid te worden.