Next Time Mr. Fox – Sunken City

Geraakt door de video’s die we op 1 februari jongstleden op onze site publiceerde, ben ik het album Sunken City van Next Time Mr. Fox gaan beluisteren. Een bijzonder album moet ik zeggen. Sunken City laat zich namelijk niet heel gemakkelijk doorgronden hoewel de muziek op zich toch niet heel ingewikkeld is. Het is zo’n album dat je grijpt, maar waar je niet helemaal vat op lijkt te hebben. Dat komt mede door de diverse richtingen die Next Time Mr. Fox op gaat.
Ergens ligt de grote gemene deler in de metalcore/deathcorehoek maar de band schuwt niet om flinke djentelementen in het totale geluid toe te voegen zoals bijvoorbeeld in R’lyeh waarin drummer Rolando Ferro zijn drumpartij als een gemechaniseerde specht ten gehore brengt. Daarnaast weten de gitaristen Luca Moqi en Roberto Mazzotti een flinke thrashriff neer te zetten bij de start van Image Of Sin dat daarnaast ook een heerlijke logge structuur kent waardoor het geheel flink gaat grooven. Een element dat vaker op het album naar voren komt. Titelnummer Sunken City is daar zeker ook mee gezegend en juist dat logge zware karakter met het stemgeluid van Alberto Ugolini geeft daarmee kracht en zwaarte. Hij krijgt daarbij ondersteuning van Mattia Maffioli (Drown In Sulpuhr) en Gabriele Catoni (Let Them Fall) terwijl gitarist Roberto in The All Or Nothing Days en Grandiose Delusion voor de clean vocals zorgt.
Twee composities zijn wat luchtiger van aard. De eerste is een Gallows cover met de titel Misery en de andere is Humboldt waarvan ik niet kan onttrekken dat de riff/melodie in het begin zo bij System Of A Down is weggehaald. Los hiervan komt Humboldt wel mooi bij je binnen met de grunts, de screams en de groovende stukken die zich log en zwaar meester van je maken.
Het zware en logge karakter komt geregeld terug op het album. Mother is zo heerlijk zwaar aangezet zodat deze compositie meteen tot de verbeelding spreekt. Het is echter geen eerbetoon aan de moeders der wereld. De zware input wordt sterk afgewisseld door afwijkingen in het tempo en de grunts en clean vocals zijn mooi op elkaar afgestemd. Dat spelen met ritmes/onregelmatigheden vinden we zeker ook in Tottenham Swingers en Drag Me To You waarin djentelementen terugkomen, stiltes de spanning opbouwen en een breakdown verpulvert. Een ervaring die in Beholder al eerder gevoeld is en het deathcorekarakter wist te ondersteunen.
Zoals gezegd is Sunken City niet een heel moeilijk album om te beluisteren, maar er gebeurt wel zoveel in de kantlijnen dat het even duurt voordat er een rode lijn / eenheid te ontdekken valt. Dat is voor sommigen belangrijk voor de algemene beleving van het album. Los daarvan zijn de afzonderlijke composities sterk.