Nicumo – Inertia

Met het tweede album Storm Arise uit 2017 liet Nicumo sterk van zich horen en plaatste zich midden in de broeierige melancholische vijver waar Amorphis ook in rond dobbert. Na drie jaar komt de band met het derde album Inertia weer sterk voor de dag met een album waarop melancholie en kracht hand in hand lijken te gaan, hoewel dat in deze quarantaineperiode geen gepaste omschrijving is.
Three Pyres neigt naar de melancholie aan, maar is daarbij erg aanstekelijk en past ook in het bekende rockstraatje. Het warme stemgeluid van Hannu Karppinen wisselt hij af in de meer krachtige stukken met een fikse portie grunts.
Dark Rivers klinkt als Amorphis maar dan net even minder krachtig. Het gitaarspel vraagt in het begin de verdiende aandacht en werkt rustig naar het couplet waar even lekker zwaar gerifft wordt terwijl Hannu ingetogen zijn zang invult.
Over de saxofoon in de metal heeft collega Filip vd Linden enige tijd al geschreven. Binnen de rockscene gebruikt Geoff Tate het instrument graag en Nicumo zet het in in de compositie Same Blood. Een rustieke compositie waarin de akoestische gitaar de ingetogen zang begeleid. De sfeer bepaalt al snel positief het gevoel dat ik ervaar bij het beluisteren en het geheel is mooi opgebouwd naar een wat meer rockbepalende ballad.
Bij het beluisteren van Witch Hunt ligt er meteen een zware deken over je heen die je omarmt maar ergens ook prikkelend is. Ik moet hier denken aan de muziek van de collega’s van Man-Eating-Tree. Melancholie met aanstekelijke melodieën in een lekker tempo. Het melancholische karakter vervolgt zijn weg in Tree Of Life en Mother and The Snake. Nicumo blijft ervoor zorgen dat je geboeid blijft luisteren. Soms gebruikmakend van rustige elementen weten ze krachtige accenten zo in te passen dat ze je precies op het juiste moment weten te triggeren.
In Who You Are weet Nicumo het meer gepolijste geluid sterk te vermengen met de screams/grunts die ingebed zitten in het geheel. Time Won’t Heal laat een geluid horen wat niet verrassend is, maar meer een soort van thuiskomen voordat Black Wolf wordt ingezet. Hier krijgt de luisteraar nog een keer alle bekende en vertrouwde muzikale invloeden over zich heen waarbij gezegd moet worden dat het gitaarspel van Atte en Tapio voor een groot gedeelte de smaak maakt naast of in de basis die het gehele album al gevormd is.
Naar mijn idee is Inertia wat meer gepolijst dan voorganger Storm Arise en zijn de scherpe randjes minder rafelig. Wat overblijft is een toegankelijk album met melancholische composities die op de juiste momenten wel pittig worden aangevuld.