Nicumo – Storms Arise

Op mijn zoektocht in de releases van het afgelopen jaar kwam ik het nieuwe schijfje van het Finse Nicumo tegen. De band bestaat sinds 2007 en bracht na twee EP’s in 2010 en 2011 in 2013 het debuut The End Of Silence uit in 2013 via Inverse Records. Vier jaar later is het tijd voor Storms Arise, een album waarop elf composities staan die als melancholische metal worden omschreven en sterke overeenkomsten vertonen met het geluid van Amorphis.
The Dawn is een mooie instrumentale voorbode van wat we mogen verwachten op het album. Verwachtingen die worden ingewilligd met Old World Burning en Beyond Horizon. Dat betekent opzwepend drumwerk, strakke riffs en zang die heel divers wordt neergezet door Hannu Karppinen. Enerzijds beschikt hij over een uitstekende grunttechniek, maar meer opvallend in het totale geluid is zijn melancholische stemgeluid dat hij neerzet. De zangmelodie is wat aanhoudend, noem het lijzig, en past uitstekend bij de riffs én gitaarmelodie die Atte Jääskalä en Tapio Anttiroiko neerzetten. Als luisteraar krijg je daardoor een mix van stevige metal en meeslepende sferen op je bordje.
In Unholy War wordt de grunt extra aangedikt en staat in mooi contrast naast de clean vocals die neergezet worden. Telkens ligt die melodische gitaarmuur op de loer om in de clean stukken aan de oppervlakte te verschijnen. De gitaarsolo is daarbij mooi geïntegreerd in het grote geheel.
Nicumo tapt niet alleen uit het melancholische vaatje. In Death, Let Go zorgen sterke krachterupties voor een verrassing en worden fikse stijlwisselingen gebruikt. In Guilt doet Nicumo een uitstapje naar het thrashgenre. De langzame thrashelementen liggen aan de basis, maar gedurende de compositie blijft het eigen geluid van Nicumo fier overeind.
Poltergeist is een compositie die gemakkelijk in het gehoor ligt en wordt sterk bepaald door het gitaargeluid. Sami Kotila (basgitaar) en Aki Pusa (drums) zorgen daarbij voor een opzwepend ritme dat in snelheid wisselt en waarop Hannu zijn teksten mag declameren.
Ook If This Is Your God, I Don’t Need One is zo’n publiekskraker die aanspreekt en een groot publiek zou kunnen opzwepen.
Het eerder genoemde melancholische karakter krijgt in Aiolos een diepere betekenis wanneer er binnen de coupletten nog meer ruimte wordt gecreëerd voor een mooie gevoelige gitaarmelodie die resoneert met het warme stemgeluid.
Aan het eind van het album wordt er nog even flink aangezet in Dream Too Real. Een compositie die mede door het strakke drumwerk weer staat als een huis. Na ruim acht minuten ben ik eigenlijk nog niet klaar met dit muzikale doorkijkje van de band waarin alle ondertussen kenmerkende elementen de revue passeren. Vooral door de afwisseling in het stuk blijft iedere luisteraar gebonden luisteren.
Hoewel Storms Arise al geruime tijd uit is, is het zeker de moeite waard om dit nieuwe album van de Finnen eens goed te beluisteren. Wanneer je houdt van het geluid van Amorphis zou ik je zelfs aanraden om het album gewoon meteen aan te schaffen. Mochten de beide bands samen op tour gaan, weet ik zeker dat dit een geslaagd avondje zal zijn. Melancholie en donkere Finse nachten/sferen blijken bij Nicumo heel goed samen te gaan.