Nighthawker is één van de betere retrockbands uit Nederland. Met Through The Motions & Through The Blows hebben ze hun tweede full album klaar.
Als we de ‘blows’ van de albumtitel interpreteren als hindernissen, dan hebben ze bij Nighthawker inderdaad al wel een flinke portie ellende gezien. Toen ze in 2020 hun eerste full album From Wither To Bloom wilden uitbrengen, brak plots de hele coronapandemie uit. En met dit nieuwe album zagen ze hun investering in bestelde vinyls in rook opgaan met het faillissement van de vinylperserij. Maar de bandleden van Nighthawker laten de schouders niet zakken: waar je niet van doodgaat, maakt je sterker. Die gedachte.
De koers werd ook wat bijgestuurd. Er zat teveel verschil tussen de concerten en de opnames. Dit tweede album klinkt daarom wat minder braaf. Dat is misschien voor een deel de verdienste van producer Igor Wouters (Angel Crew, Backfire!, …). Hij geeft Nighthawker nog een extra zetje richting de bluesrock van The Black Crowes, een referentie die wel vaker opduikt bij reviews van deze band. Going Rogue, Hands in Pocket Man, en Boys Will Be Boys hadden op een album van de broertjes Robinson kunnen staan: southern, slick, swampy. Voor Sick Mistake denken we in de trend van Sound & Color, het meer experimentele album van Alabama Shakes. We kunnen nog wel meer referenties opsommen bij andere tracks, maar we willen zeker ook benadrukken dat Nighthawker er steeds beter in slaagt om zijn eigen stempel te drukken. Of we doen het anders. Waar we in vorige reviews nog dachten aan Fleetwood Mac en ZZTop, is dat veel minder het geval voor Through The Motions.
Dat elk van de vier bandleden ook kan zingen, is een voordeel dat maar weinig andere bands hebben. Het zorgt ervoor dat alle releases van Nighthawker heel afwisselend zijn. Niet enkel zuiver vocaal, er komen ook heel verschillende onderwerpen en emoties aan bod.
Behalve dat de albumtitel opnieuw te lang is en niet goed bekt, valt er weinig aan te merken op Through The Motions & Through The Blows. Op dit album hebben wij het hardst genoten van rockers als All Part Of The Charm en Raw Embrace en van de afsluitende (power)ballad Out Of The Fold met zijn wisselende mannelijke en vrouwelijke vocalen en met een heerlijk-lange gitaarsolo.