Een hoog gehalte aan inkoppers kun je Trent Reznor niet ontzeggen. Teksten als ‘A copy of a copy’ of ‘can i ask you something? What did you expect? So dissapointed with what you get’ zouden kunnen wijzen op het kopiëren van de eigen muziek en het incalculeren van het teleurstellen van de luisteraars van dit album. Als het cynisme er niet vanaf zou druipen en de teksten van Trent niet dubbel geïnterpreteerd moeten worden zou het zomaar geloofwaardig zijn. “Hesitation Marks” is namelijk niet het beste NIN album ooit, maar heeft toch weer voldoende diepgang om te boeien. Wel is het album een terugkeer naar een meer elektronische benadering. De harde gitaren zijn namelijk minder nadrukkelijk aanwezig. Ze zijn er wel, maar – zoals wel vaker – meer door de elektronische mangel gehaald. Het drumwerk is helemaal ’geautomatiseerd’. Het heeft een grote impact op de sfeer van het album. Eerder koel en afstandelijk dan warm of venijnig. De band komt zelfs gevaarlijk dicht in de buurt van commercie. Klinkt er eens een gitaar met power dan wordt het gebruikt in een simpel rock nummer als ’Everything’ (The Cure lijkt een inspiratie voor het gitaargeluid). Of wat te denken van het ongeïnspireerde begin van ’All Time Low’? En toch, “Hesitation Marks” is typisch NIN. Gelaagd, langzaam opbloeiend als de plaat vaker beluisterd wordt en toegankelijk maar dan met een kleine, dreigende twist. Of het nu hitsingle materiaal is als ’Copy Of A’ of ’Came Back Haunted’ of een slepende ballad als ’Find My Way’. Ook met een atypische NIN beat blijft het, mede door de vreemde gitaargeluiden, herkenbaar. Luister maar naar eens naar ’Dissapointed’ of ’Satellite’ (met een beat die door Prince bedacht had kunnen zijn). “Hesitation Marks” balanceert nergens op de rand van de afgrond, klinkt nooit gefrustreerd of wanhopig en dat is een gemis want daardoor klinkt het allemaal net te veilig. En veilig en NIN is eigenlijk geen goede mix.