Nine Stones Close is een band waarvan de leden Nederlandse en Engelse roots hebben. De namen die erbij horen, zijn geen onbekenden bij Rockportaal. Adrian Jones, de Nederlandse Engelsman, en Adrian ‘Aio’ O’Shaughnessy kennen we van Jet Black Sea en multi-instrumentalist Christiaan Bruin is vaker langs gekomen met Inventions en Sky Architects. De combinatie, aangevuld met toetsenist Brendan Eyre (die mede-oprichter is van Nine Stones Close), drummer Lars Spijkervet en bassist Joachim van Praagh legt zich op Diurnal toe op een muziekbeleving.
Birds, Insect & Kites is daarmee een instrumentale warming-up. Een rustige compositie met kleine accenten uit de southern rock met het gitaarspel van Adrian. The Veil is eveneens instrumentaal maar wel met een heel ander geluid. Het zorgt voor een bijzondere ‘zen’-atmosfeer en kan gezien worden als een lang intro voor Ghosted.
Ghosted heeft een bluesytempo, maar een progressief karakter. De muziek en melodie laat je zweven op de noten die met precisie de lucht in worden gespeeld. De zang van Adrian ‘Aio’ O’Shaughnessy is helder en past precies binnen het geheel. Het centrale punt in de compositie is echter het gitaarspel van Adrian Jones. Gitaarspel dat ergens de vibe van Pink Floyd weet te raken.
Vanuit dat Floyd-karakter krijgt het geluid van Nine Stones Close een licht psychedelisch tintje in Angel Of Flies. Een compositie waarin voor het sfeerbeeld een belangrijke rol speelt. Er is genoeg variatie te vinden. De zang van Adrian doet denken aan de jaren zeventig. De zware instrumentale basis is het fundament waarop de zang steunt. Dat gevoel van sfeer lijkt, nogmaals, centraal te staan bij Nine Stones Close. Ook in Remembrance ligt het er duimendik bovenop[Mv1] .
Nine Stones Close is niet vies van lichte experimenten. Frustration-Sedation is zo’n compositie. Met bijna twaalf minuten is het een compositie die wel aanspreekt, maar van mij wel korter had mogen duren. Op een gegeven moment is het licht gezapig en krijgt een wat langdradig karakter. Na Golden Hour, dat met een minimum aan muziekspel wel tot de verbeelding spreekt, sluit Dusk het album af. Ook een lange compositie met bijna elf minuten, maar hier weet Nine Stones Close me meer te pakken. Het is innemend en over de hele linie is het een stuk muziek waarin drum, bas, gitaar en zang continu om elkaar heen dansen tot je er prettig duizelig van wordt. Hier zijn elf minuten genoeg om je in te pakken. Vergelijkingen met Pink Floyd, maar ook met Porcupine Tree zijn al eerder gemaakt, maar dan heb je de kern ook wel te pakken qua gevoel dat Dusk bij je oproept.
Diurnal is een mooi staaltje muziek waarin de band mooi op zoek gaat naar uitersten. Van krachtige progressieve rockstukken tot muziek waarbij juist het minimum ingezet wordt, om je volledig in te palmen.