De laatste keren dat ik Alice Cooper live mocht zien, kwam ik ogen en oren te kort. Muzikaal kan hij natuurlijk putten uit een rijk oeuvre en dan is zo’n optreden een auditief feestje. Maar zijn optredens zijn mede doorspekt met vele visuele leuke aspecten waarbij het thema horror hem niet vreemd is. Eén van zijn visuele troeven was echter ook gitariste Nita Strauss die jaren in zijn band speelde, totdat ze afgelopen jaar Alice ‘vaarwel’ zei om zich te storten op een solo-project dat met het album The Call Of The Void nu bewaarheid is geworden.
Het is een album geworden met twee gezichten. Natuurlijk kun je er bij een gitarist(e) niet onderuit dat er de nodige composities op staan die gewijd zijn aan het wonderlijke instrument dat gitaar heet en waar Nita uitstekend mee overweg kan. De composities waarbij haar gitaarspel centraal staan, zijn melodieus van aard en luisteren weg als fraaie liedjes. Het is alvast geen kijk-eens-hoe-snel-ik-kan-spelen album. Maar gewoon instrumentale composities die je gerust op een verjaardag kan afspelen en dan blijft je schoonmoeder nog gewoon in de kamer zitten.
Is dit niet wat je wilt, kun je altijd het geheel programmeren op de andere kant van het album. De kant waarop een keur aan zangers/zangeressen acte de presence geeft. Bij het beluisteren valt me op hoe goed de muziek bij de afzonderlijke zangers en zangeressen past. Het lijkt me niet dat Nita een compositie had geschreven en daarbij een zanger of zangeres heeft gezocht. Het lijkt er meer op dat ze met het desbetreffende stemgeluid en het genre composities heeft geschreven voor een ieder afzonderlijk. De muzikale kameleon heeft hiermee knap werk afgeleverd. Het gevaar zit er daarbij wel in dat de consistentie op het album in het gevaar komt.
Desalniettemin kan het mijn waardering wel krijgen. Laat ik beginnen met The Wolf You Feed waar Alissa White-Gluz centraal staat. Alissa heeft wel wat in haar mars, maar wat ik zo mooi vind hier is dat Nita niet alleen de grunts heeft ingezet, maar dat Alissa ook haar clean vocals neer mag zetten. Net zoals op het laatste album van Arch Enemy. Maar daar is het veel te weinig. Haar clean vocals geven voor mij een meerwaarde aan de kwaliteiten die Alissa in zich heeft en in The Wolf You Feed komt dit mooi naar voren.
Een ander mooi voorbeeld op het album is Dead Inside met David Draiman. Nu moet ik zeggen dat ik Disturbed de laatste jaren een aantal keer live heb mogen zien, maar David mocht, naar mijn mening, steeds niet overtuigen. Hij is een soort aftreksel geworden van zichzelf en het lijkt of zijn krachtige stemgeluid en performance met zijn bijzondere piercings naar de achtergrond is verdwenen. Maar Nita heeft hem in Dead Inside zo weten uit te dagen dat het allemaal enorm goed en krachtig klinkt. Gewoon zo goed als jaren geleden bij Disturbed.
Op het album gaat het zo alle kanten uit. Rockvriendelijke composities zoals Digital Bullets ft Chris Motionless staan nagenoeg garant voor hitnoteringen. Naast Allisa White-Gluz vind je (natuurlijk) ook een keur aan zangeressen. Lzzy Hale mag aantreden in Through The Noise; Dorothy vinden we in het aantrekkelijke Victorious en Lilith Czar mag haar kwaliteiten tonen in Monster.
Het is fijn om te horen dat de oude broodheer Alice Cooper ook van de partij is. Ook hier in Winner Takes It All is de compositie de heer Cooper op het lijf geschreven. En dat geldt zeker voor The Golden Trail waarin Ander Friden zijn herkenbare stemgeluid heeft uitgeleend aan een compositie die binnen de Gothenburgsound niet misstaat.
Al met al is The Call Of The Void een album dat zeker aanspreekt. Gitaarliefhebbers kunnen sowieso hun hart ophalen met deze uitstekende gitariste. Aan de andere kant heeft ze met een keur aan gasten een zeer divers geluid neergezet. Ik heb al eerder vermeld dat er daardoor geen sprake is van een consistent geluid, maar dat deert mij niet omdat ik mooi kan genieten van de diversiteit.