No Kings Allowed staat op het punt om het tweede album uit te brengen. Het is de opvolger van het debuut Dethroned en kwam al snel nadat de gitaristen Red en Green hun krachten bundelden en samen muziek gingen schrijven. Muziek met symfonische elementen en een deathmetalaccent, daarbij gebruik makend van metalcore, brute deathcore-elementen en de energie uit de hardcore. Gold zorgde ervoor dat de zang goed uit de verf kwam. Voor het tweede album A New Era werd zanger White aangetrokken voor de clean vocals en zit Orange achter de drumkit. De band is er nu klaar voor om hun vleugels verder uit te spreiden. Gemaskerd weliswaar om de anonimiteit te behouden en spanning op te bouwen, zoals Slipknot, Sleep Token, Ghost en vooral de pioniers van KISS dat deden.
Maar uiteindelijk gaat het om de muziek en dat laten ze horen in vijftien nieuwe composities.
In de opener Future’s Prelude wordt meteen duidelijk dat de band zijn invloeden uit diverse vaatjes tapt. Een prachtige bombastische opener waarin de brute zang netjes is neergezet naast een hemels koor. Engelen zijn wel toegestaan begrijp ik hieruit. Future’s Prelude loopt naadloos over in Prophecy. Het geluid is vol en vet en het is bijzonder hoe No Kings Allowed dit voor elkaar krijgt aangezien ze alles zelf hebben gedaan. Het schrijven, produceren, masteren en mixen ligt geheel bij de band zelf. En dan is het uitermate netjes hoe dit vorm heeft gekregen. Het geheel zit vol melodie en invloeden uit de deathmetal (Genus Ordinis Dei en Fleshgod Apocalypse) zijn mooi verweven.
De band is echter voor geen gat te vangen en in Stand Up lijken ze net zo gemakkelijk te bewegen naar de metalcore als dat wij allen een onderbroek verwisselen. Stand Up is uptempo en erg energiek waarin ik het drumwerk van Orange enorm bewonder. Opzwepend en ondersteunend weet hij te overtuigen. Zo varieert No Kings Allowed nogal van stijl en sfeer. Met Enemy WIthin was ik bij de eerste luisterbeurt ook even de weg kwijt. Ik had het idee dat de band een eigen gezicht miste (wat niet heel verwonderlijk is met de maskers), maar uiteindelijk zorgt de variatie voor een krachtige vibe terwijl de band continu het eigen geluid als een rode draad laat afrollen. Enemy Within is vrij rustig qua tempo en de clean vocals zijn aantrekkelijk neergezet. Gaandeweg het beluisteren word ik heen en weer gewiegd door de invloeden van Parkway Drive en Machine Head en dat geeft rust.
Dat rustgevende gevoel krijgt een extra dimensie in de gruntballad waarin Valerie de Kempe een rol speelt naast de brute klanken van Gold, terwijl haar stemgeluid het uitermate goed doet samen met White. In dat rustieke karakter gebruikt de band enige rapstukken en een sample. Al met al lekker met het akoestische gitaarspel op de achtergrond. Op het eind van het album komt Valerie nog een keer terug in het klassiek getinte At Every End. Haar stem past uitstekend in het geluid van No Kings Allowed en neigt naar het geluid dat je tegenkomt bij Eluveitie.
Ik ben al aardig overtuigd van dit Nederlands/Belgische collectief en luister vol bewondering naar de composities die de internationale standaard met gemak halen. Meteen volgen er een paar enorme kanjers. Dat start met de single Lion Eyes. Dit is gewoon een hit en doet denken aan de metalcore van Any Given Day, Rising Insane of Of Mice & Men. Pakkend en aantrekkelijk heeft het alles in zich. Melodie, kracht en een goede groove waarin de clean vocals en grunts prachtig samenwerken.
Extinct By Design is het instrumentale bruggetje naar Laws Of Extinction part 1. Tevens de tweede parel op het album. De basis is heerlijk vet en de afwisseling tussen brute kracht en melodieuze stukken is goed in evenwicht. En dat krijg je als luisteraar ook nog een vette breakdown om je oren. Alles krijgt een vervolg in Laws Of Extinction part 2. Van mij hadden ze het mooi aan elkaar mogen plakken. Er zijn in part 2 wel wat accenten die van part 1 afwijken. De schelle gitaartonen zijn meer contrasterend en de zang is bij vlagen een stuk dieper en zwaarder. Voor de rest een absolute meerwaarde.
Violence is de volgende potentiële hitsingle. De melodie is rete-aantrekkelijk, het drumwerk is fris en strak en de groove is goed. Je zou kunnen zeggen dat de eerste twee minuten relatief rustig verlopen. Wel opzwepend, maar vergeleken met de breakdown erna is het kinderwerk. Met het pig-squeal-geluid gaat mijn adrenalinepeil sterk omhoog en de vaart blijft er goed. Met Garden Of Eden blijft dat zo. Riffend krijg je een oormassage van ruim drie minuten. Het geheel is mooi gelijkmatig neergezet en de ritmes zijn sterk. Het grooved, steunt en brult tot de volgende single Rise Up zich aandient. Ergens moet ik denken aan Rise Of The Northstar. Vooralsnog is het een fijne meebruller met een goede versnelling naar het einde toe.
Met World War Now beweegt No Kings Allowed zich terug naar de meer gangbare metalcore dat voor een breder publiek is weggelegd. En voordat At Every End zich inzet, is het nog even genieten met Scourge Of The North. Een compositie met een knap staaltje gorgelgrunts. Zeker in combinatie met de sterke riffs en de wat tribalachtige zang erbij, weet ik dat het goed zit met deze band.
Ik begrijp eigenlijk niet dat deze band niet allang door een label ingelijfd is. A New Era is een dijk van een album met een gevarieerd aanbod waarin vele metalliefhebbers van divers allooi zich kunnen herkennen. En dat te bedenken dat de band verantwoordelijk is voor het hele proces. Mijn complimenten voor dit album dat bijna een uur aantikt.