De Eindhovense punkband No Matching Socks is er zo eentje die geboren is uit gezelligheid. Gewoon lekker hard spelen en plezier maken. Uiteindelijk hebben ze hun eerste album kunnen uitbrengen en dat fijn kunnen vieren. Ik sprak Rob (zang/gitaar), Oey (zang/drums) en Harry (zang/bas) in hun gezellige oefenruimte om een beter beeld te krijgen van de band.
De band ontstond toen ze elkaar leerden kennen in de Eindhovense horeca. De oorsprong van de bandnaam ligt in het feit dat het gewoon, naar eigen zeggen, een briljante bandnaam is. Bovendien, “Waarom moet je altijd twee dezelfde sokken aan hebben. Wat een onzin!” vindt Rob. Er was al lang besproken dat het gaaf zou zijn een band te beginnen met die naam. Voormalig bassist Wilbert besloot dat het gedaan moest zijn met enkel daarover te praten en de band werd daadwerkelijk gevormd. Een oefenruimte werd gevonden in de Eindhovense Kruidenbuurt, die amateuristisch werd gesoundproofd met het tapijt van de Turkse buurman. In die ruimte werd volgens Oey, “De specie uit de bakstenen gespeeld.’’
De band begon in 2008 waarbij Harry vertrekkend bassist Wilbert verving. In 2012 werd Rob naast gitarist ook de zanger, in plaats van Daan en stopte gitarist Joost. Sindsdien is de line-up stabiel. Met de toevoeging van Harry kwam er wat meer muziektheoretische kennis, een reden waarom de muziek leunt op fijne baslijntjes. De band speelt al zowat vanaf het begin naast covers ook eigen nummers. Het motto van de band is dan ook ‘’gewoon doen.’’ Zo was het ook met hun eerste optreden in Area 51. Daarna deden ze nog mee met Emergenza waar je gouden bergen werden beloofd en je coaching kreeg. Je moest dan wel zelf de kaartverkoop regelen voor je optredens. Maar zo stonden ze dan toch via de wedstrijd van Emergenza uiteindelijk in de Batcave, Kleine en Grote Zaal van 013. Via publieksstemmen werden ze steeds de winnaar, doordat ze veel mensen hadden kunnen optrommelen om op hen te stemmen. Ze waren tenslotte nog maar pas begonnen en vrienden en kennissen waren nog bereid om te komen kijken. Als coaching kregen ze mee dat ze meer uniformiteit qua aankleding moesten uitstralen. Daar werd hard ‘’Nee!” op gezegd.
Rob geeft aan, ‘’Het hoeft niet allemaal groots en meeslepend te zijn als het maar vet is.” Het is geen band die urenlang thuis gaat zitten oefenen.
Op het Sziget festival in Boedapest , ontmoetten ze mensen die een festival in Huddersfield, Engeland gingen organiseren en ze werden welkom geheten. De band schreef heel Engeland aan met de vraag of ze mochten optreden. Het plan was een week voor het festival al in Engeland te zijn, zodat ze daar een kleine tour konden maken. Ze reden door Engeland met een camper en gingen gewoon in kroegen vragen of ze konden spelen. Helaas was er in studentenstad Cambridge weinig te beleven gedurende de vakantie. In een hostel in Nottingham hadden ze wel beet en gelukkig reageerden meer plekken enthousiast. Uiteindelijk waren ze zowat verdwaald in de supermarkt waardoor ze bijna te laat bij het festival het podium op gingen. Deze DIY manier van touren werd later nog succesvol herhaald in België en Duitsland. Er volgden optredens in plaatsen zo uiteenlopend als Mierlo, Groningen en Antwerpen, van mini-festivals tot in bossen en achtertuinen.
Eindelijk is daar dan nu het eerste album. Er waren al eerdere pogingen gedaan, maar als ze de opnames terug hoorden vonden ze zichzelf simpelweg nog niet goed genoeg. De noodzaak was er ook minder want ze speelden vooral gewoon graag shows. Daarnaast werkte het merendeel van de bandleden in de horeca, dus ontbrak ook wat de tijd. Uiteindelijk doken ze toch Studio Iglesias in, naast de oefenruimte waar ze al sinds de begindagen van deze plek te vinden zijn. Voor de plaat zijn ze gerichter en serieuzer gaan repeteren. Het album is als band in zijn geheel opgenomen, alsof het een live optreden was. Het is dan ook geen muziek om achterover geleund in de zetel naar te gaan zitten luisteren maar feestmuziek. Uiteindelijk ging er een jaar overheen om alles gemixt en gemasterd en het artwork af te krijgen. De productie kwam van Peter van Elderen (Peter Pan Speedrock, Tankzilla, Fire Horse). Toen het album in 2020 af was, was het even de vraag wat er nu gedurende de pandemie, mee gedaan moest worden. Uiteindelijk is hij toen alvast digitaal uitgebracht. De band wilde wel erg graag het feestje geven wat bij een release hoorde en in 2022 is dat uiteindelijk, in Café The Jack in Eindhoven, gelukt. Het werd een drukbezochte avond met een geweldige sfeer.
In de toekomst hoopt de band nog eens op tour te kunnen, maar dan in een meer concrete vorm. Eén waarin ze wel van te voren weten waar ze gaan optreden en slapen. Momenteel is de band bezig met het schrijven van nieuwe nummers, gesterkt door het verworven vertrouwen van het eerste album. Dat alles vanuit de juiste punk gedachte die Harry goed weet te verwoorden, ‘’We willen er niet rijk van worden of van leven. We doen het voor de lol en het is leuk als het niet teveel geld kost.”
Het eerstvolgende hoogtepunt gaat zijn het optreden bij het punkfestivalletje in Café The Jack met Pinksteren, genaamd Punksteren.
Meer informatie over dit optreden:
https://www.facebook.com/events/688654539120796
https://www.cafethejack.nl/agenda#688654539120796
Meer informatie over de band:
Website: www.nomatchingsocks.nl
Facebook: www.facebook.com/nomatchingsocks
Instagram: www.instagram.com/nomatchingsockspunk
Album: https://open.spotify.com/album/5oyGu4gUqzS9tNvdpqoXMW?si=wL4Qd-2nTJ-T8vF2oQgbOw