No Sinner – Old Habits Die Hard

No Sinner zie ik nog al eens aangekondigd worden als altrockband, vaker dan als bluesrockband. Want vrouwen en bluesrock, dat gaat niet samen volgens de bluesmastodonten van dienst. Dat dat flauwekul is bewijzen bijvoorbeeld Bonnie Raitt, Beth Hart en Ana Popovic al jaren. U kunt er weer een op uw lijstje bijschrijven met Colleen Rennison van de band No Sinner uit Vancouver, Canada.
Aanvankelijk was Rennison (draai die naam eens om…) actrice, maar ze vertrok van New York naar Vancouver om zich aan een carrière in de rock te wagen. Bij wekelijkse optredens in een club aldaar had ze een steeds wisselende band, waarvan gitarist Eric Campbell en drummer Ian Browne, beiden al ervaren muzikanten, toetraden toen eenmaal besloten werd onder de naam No Sinner de sprong in het diepe te wagen. Eerder bracht Provogue/Mascot al het album Boo Hoo Hoo uit, maar dat was eigenlijk een uitbreiding van een eerder uitgebrachte EP met dezelfde titel. Old Habits Die Hard, met een nieuwe bassist in de gelederen in Brandon Clarke, is dus in zekere zin het eerste full-length album.
Bluesballads met een rauw randje (“Hollow”), pop-vermomd-als-bluesrock (“Get It Up”), heavy bluesrock (het moddervette “Leadfoot”, met fantastische mondharmonicapartij) of rechttoe-rechtaan-rockers (“Saturday Night”), Rennison weet ook op Old Habits Die Hard te overtuigen. Ze heeft veel soul in haar stem, zoveel dat ik soms denk dat Joss Stone zo zou klinken met een bluesband. Luister maaar eens naar “Hollow” of “Lines On The Highway”.
“Fading Away” heeft ineens een heel droge, moderne klank. Vooral dankzij de productie en toch ook weer Rennisons stem is het een opmerkelijke maar prettige variatie op het album in plaats van een vreemde eend in de bijt. “One More Time”, de langste van de twaalf songs, kent halverwege een fijn fuzzy stuk gitaar, om vervolgens te eindigen met een soort Cream-psychedelica.
De meeste songs zijn compositorisch prima zonder nu direct meesterwerken te zijn. Campbell’s gitaarwerk en de stem van Rennison maken dat de songs echt gaan leven en ze slagen erin dat een album lang vol te houden.
Pas bij het afronden van deze recensie las ik dat het maken van dit album jaren gekost heeft, van schrijven tot opnemen, inclusief verschillende bezettingswisselingen. No Sinner stijgt nog een paar puntjes in mijn achting, want als je me had gezegd dat het hele album in twee weken was opgenomen en gemixt had ik het zo geloofd. Een minpuntje is er ook: de hele band, inclusief gitarist Eric Campbell is inmiddels vertrokken en dat is echt zonde. Laten we hopen dat de opvolgers hen op het volgende album kunnen evenaren. Daar krijgen ze nog een behoorlijke kluif aan.
[youtube id=”Y-Hm7s3yab8″]
No Sinner website