Nocturnal Rites – Phoenix

Je zou je kunnen afvragen of je de afgelopen jaren wat hebt gemist rond Nocturnal Rites. Dan kan ik je geruststellen dat het niet zo is. De afgelopen tien jaren zijn voorbij gevlogen totdat de band in juni ineens de single Before We Waste Away uitbrachten. Een compositie die de herrijzenis van de band inluidde. Een compositie met een sterke melodie en waarin de (donkere) maatschappij aardig naar voren wordt gebracht.
In een sterke AOR-basis weet de band een krachtig geluid neer te zetten dat voorgezet wordt door het lekkere stemgeluid van Jonny Lindqvist en het gitaargeluid van Fredrik Mannberg met daar bovenop een functionele solo van Per Nilsson. Volgens de band kreeg Nocturnal Rites het verfrissende elan weer terug door zijn komst. Voor de band een kleine zege, maar voor de fans van Scar Symmetry een kleine vloek want het langverwachte nieuwe album van deze band zou door dit project wel eens vertraagd kunnen worden.
Binnen Nocturnal Rites echter mag hij doen waar hij goed in is en dat is sterke solo’s neerzetten in aanstekelijke composities. Luister daarvoor zeker ook naar A Song For You. Rifftechnisch trapt de band echter al meteen goed af in de opener A Heart As Black As Coal. Precies waar de fans van Nocturnal Rites hun voorliefde in kunnen herkennen. Namelijk prettige rock met een aanstekelijke melodie en een sterk gitaargeluid dat opgestuwd wordt door het ritmecollectief van Nils Eriksson (bas) en Owe Lingvall (drums). Het synthgeluid ondersteund de compositie in zijn kracht.
Het AOR geluid van de band krijgt een gevoelige vorm in Flames en neigt naar het geluid van Brother Firetribe in het eerder genoemde Before We Waste Away en het stevige What’s Killing Me. De compositie is goed opgebouwd en door een herkenbaar couplet en refrein luistert het lekker weg waarbij er goed gewerkt wordt in spanning naar het refrein toe.
In The Poisonous Seed verschuift het rockkarakter naar een meer melodische powermetalkant. De basis is wat zwaarder en het tempo ligt wat hoger. Zanger Jonny Lindqvist heeft daar qua stembereik absoluut geen moeite mee. Even gemakkelijk past hij binnen het geheel. Het album sluit met Welcome At The End wederom af in een uptempostijl. Het synthgeluid is iets meer naar voren gezet, maar de basis blijft liggen in melodieuze riffs en gesierd door een eveneens goed refrein.
Phoenix kan, zoals de titel aangeeft, gerust gezien worden als een verrijzenis van een band die veel en veel te lang met een nieuw album is gekomen. Is het het wachten waard geweest? Zeker en dwars. Er staan geen slechte composities op het album. Voor mijzelf ligt de kracht meer in de eerste helft van het album, maar ook in de tweede helft kan bijvoorbeeld een compositie als The Ghost Inside Me mij meer dan normaal bekoren. Vooral het uiterste krachtige drumwerk van Owe Lingvall tilt ook hier het geheel naar een meer dan bovengemiddeld niveau. Drumwerk dat altijd, evenals het gitaarwerk, in dienst staat van de sterke melodie.
Liefhebbers van AOR met een voorliefde voor melodische powermetal mogen hun borst nat maken, want Nocturnal Rites is herrezen.