Het is november en menigeen wordt geveld door een of andere vorm van griep of keelontsteking. De keelpastilles mogen dus weer uit de kast worden gehaald, maar niet voor zangeres Audrey Berset die sinds 2015 het scheurijzer bij de band is. Wanneer zij haar keel opentrekt, komt er een onvervalst geluid uit waar menig man jaloers op kan zijn.
Het is alweer vier jaar geleden dat het Franse Noein haar album infection.Erasure.Replacement uitbracht en bij het uitbrengen van de nieuwe EP ben ik benieuwd waar de band anno 2017 voor staat. Ik miste op het album wat variatie en was benieuwd of ik dat o After The Ashes wel zou vinden.
Het algemene geluid ligt in het verlengde van het album en biedt ons onvervalste deathmetal met een industriële inslag. Toch is er wel degelijk een ontwikkeling merkbaar op de EP. Het industriële karakter is gelukkig nog altijd sterk aanwezig in bijvoorbeeld Golden Age en het retestrakke Reborn (wat misschien wel een teken aan de wand is). De compositie raast in alle hevigheid van links naar rechts en hoewel het kort van duur is, is het industriële tussenstuk er één om van te watertanden. De verschillen met het album zitten meer in de details. Zo gebruikt Noein in Reborn aan het eind heel subtiel iets wat naar mijn mening een piano is, maar evenzo goed voor kerstklokken door zouden kunnen gaan.
Een ander detail vind je in Battlefield waar het Franse collectief Gothische elementen heeft toegevoegd aan het totale deathmetalgeluid. Bijzonder fraai is het strakke drumwerk in deze composiie. Drumwerk dat prominent aanwezig is en kracht uitstraalt. Een zware industriële groove zorgt ervoor dat de compositie als een wals voorbij gaat. Dat grooven is ook nadrukkelijk aanwezig in Black Coat. De compositie biedt een granieten muziekmuur waar Audrey zich aan omhoog trekt terwijl hier afwisseling zeker aan de orde is door een afwisselend sfeerbeeld neer te zetten.
Het einde kondigt zich aan met Solar Beams en het mag gezegd worden dat deze compositie positief afwijkt van het geheel. Niet dat het nu heel anders is, maar het zware karakter is donkerder en zwaarder dan de rest op de EP. Daarbij lijkt het stemgeluid nog dieper te klinken. Naar het einde toe is de sfeer erg aangrijpend door een monotoon, doch voortstuwend ritme.
After The Ashes is voor mij een stap vooruit voor Noein dat eigenlijk gewoon, naar mijn zin, te weinig EP’s of albums op de markt brengt.