Nomden – Parallel Universe

Diederik Nomden moeten we misschien niet meer voorstellen, maar we doen het toch, kort dan: Redivider, Johan, Daryll-Ann, Ellen Ten Damme, awkward I, The Analogues (Beatles-tribute) en Her Majesty (Crosby, Stills, Nash & Young-tribute). En sinds Wingman Returns kent u hem ook als Nomden. Onder die nom de plume heeft hij nu het fijne nieuwe album Parallel Universe uit.
Inzake thematiek zit Nomden hier op hetzelfde spoor als Paul Numi op zijn Parallel Lives: wat zou er gebeurd zijn als er in het verleden andere keuzes gemaakt waren, wat als ik op een bepaald punt links was gegaan waar ik rechts afsloeg, wat als ik mijn dromen en verliefdheden niet zo snel had opgegeven, … Net als Numi neemt Nomden ons hier mee in een parallel Wat als-universum.
Loopt de thematiek gelijk, muzikaal gaapt er een groot gat tussen de Nederlander Nomden en de Belg Paul Numi. Beide hebben een boon voor The Beatles, maar bij Nomden levert dat toegankelijke, goedgeluimde singer-songwriter-songs op die je meteen kan mee-neurieën. De gemene deler is toch wel retro-rock. Klassieke melodielijnen en al bij al rijke arrangementen, maar wel heel efficient: het lijkt allemaal heel eenvoudige, radiovriendelijke popmuziek, maar haal één element uit de songs en de magie is weg.
Net als op Wingman Returns is er niet altijd een perfecte match tussen de catchy, luchtige en vrolijke muziek en de diepzinnige bedenkingen en de universele blues van de lyrics. Het is net die spanning, die dubbele laag die zorgt dat je geboeid blijft luisteren naar deze Parallel Universe. Heel toegankelijk, maar met meer dan genoeg ear-candy voor de meerwaardezoeker. En lyrics die nog gewoon verhalen zijn. Mijn favorieten zijn Happy When It’s Raining, Miner en het samen met Douwe Bob geschreven Take It Or Leave It.
Op Parallel Universe tont Nomden zich nogmaals de meester van de klassieke poprocksong: met veel eerbied voor het verleden en met de blik op oneindig.