Nomden – Wingman Returns

Nomden heeft genoeg muzikale bagage om uit te putten. Zelfs als hij maar half zou opgelet hebben in zijn tributebands (the Analogues en Her Majesty) en eigen en begeleidingsbands (Daryll Ann, Johan, …) moet hij perfect weten waar zijn prachtige stem thuishoort in een catchy compositie. Op zijn tweede solo-album hoor je dat ook. Zeker het eerste trio tracks is inzake compositie en lyrics van een uitzonderlijk hoog niveau.
 
Die drie tracks kunnen zich meten met de beste Amerikaanse radiorock van eind jaren ’70, begin jaren ’80. Toen kregen talentvolle songschrijvers nog volop de vrije kaart en verpakten ze hun liefdesverdriet en andere besognes vaak in luchtige, vrolijke popsongs. Maar er zijn niet enkel vergelijkingen met ‘belegen’ artiesten die enkel veertigers of vijftigers nog kennen. Nergens klinkt dit album retro. Recentere collega’s als Calexico en de Nederbelg Joost Zwegers van Novastar doen dit ook. Nomden doet het alleen nog beter. In een ander straatje, maar met dezelfde minimale bandbezetting en met dezelfde centrale positie voor die stem van 24 karaat, heeft het album Wingman Returns iets van een Night Prayer van Jasper Steverlynck.
 
Op artiesten als Neil Diamond wordt vandaag door sommigen smalend neergekeken, maar Nomden’s openingstrack Swim Ashore doet mij meteen denken aan zijn Beautifull Noise of anders aan Annie’s Song van John Denver, toch nog steeds universele toptracks. Nomden komt niet helemaal op dat niveau, maar hij pakt dezelfde vibe en nestelt zich in dezelfde traditie. Hij tackelt het verleden met twee voeten vooruit en laat het klinken alsof hij elke avond vijf dergelijke toppers losjes uit zijn mouw schudt.
 
You Still Turn Me On is zo’n early 80’s break-up/make-up-song, en rijkelijk met zoet bestrooid en verpakt in een snoeppapiertje. Op Not The Only One en ook op Gamer en On My Back is het verdriet zichtbaarder, maar het luchtige spel, de koortjes en de soms wat stroperige vioolarrangementen halen de angels telkens uit deze songs. Het gaat in de lyrics van Nomden vaak over leaving, it’s over en we’re through, maar het is hartzeer zonder tranen of existentieel drama. Het zijn enkel de besten die daarmee wegkomen.
 
Motel Blues is een über-catchy countrypopsong waar John Denver jaloers zou op geweest zijn. I Do had van de (vroege) Beatles kunnen zijn, al hadden zij er waarschijnlijk nog een meer meezingbaar refrein in gestopt. Carolina is een hemelse ballad met prachtige lyrics. Weighing You Down heeft een bluesy mondharmonica en een beetje banjo en geen strijkers, maar valt toch niet op tussen de andere tracks, misschien omdat over het hele album met een minimale bezetting gewerkt wordt. Als het zonder drums of bas kan, dan hoor je het op Wingman Returns ook zonder drums of bas. Zo zitten die heldere stem en die betekenisvolle lyrics van Diederik Nomden mooi vooraan in de mix.
 
Voor trouwe bezoekers van Rockportaal.nl zal dit album van Nomden misschien teveel pop zijn en te weinig rock. Toch moet je dit album een kans geven (en dat kan ook op vinyl, wat nog wat extra warmte toevoegt aan het geluid). In classic popmuziek doet niemand in Nederland beter dan Nomden.