Het zou een fragment uit een boek van Stephen King kunnen zijn met een bloedstollend einde, maar het is gewoon de werkelijkheid. A Séance Of Dark Delusions is dan ook niet zomaar een album dat je even tussendoor opzet. Je zou het het meest kunnen omschrijven als feeërieke en melancholische rock waarbij het duo elementen uit de progressieve rock weet te combineren met meer muzikale experimenten waarbij diverse sferen de revue passeren.
Het album begint met nogal new-age-achtige sfeerbeelden in Elysian Skies. Het new-age-gehalte neemt daarna wat af, maar de sfeerbeelden blijven, nu opgeroepen door keyboardgeluiden die een duet lijken te vormen met gesproken samples. In Evolve Or Perish en Spirit worden deze afgewisseld met zwaardere muziekstukken die langzaam aanzwellen en het geheel een wat zwaarder karakter geven.
De hypnotiserende en betoverende sfeer blijft op het hele album bestaan. Zeker in Give Flight To The Imagination waar we kennis maken met één van de gastvocalsten. Dit ker Freyja. In Rapture mogen we genieten van Beth Cannon. Het nummer neigt naar het geluid van de tachtiger jaren avantgardistische band de Cocteau Twins, waarbij Beth zangtechnisch wel meer wat weg heeft van Kate Bush dan van Twinszangeres Elisabeth Fraser.
In Dissolve horen we Saturday Sun. Het nummer is pakkend en er ligt een hemelsbreed verschil in de serene zangstukken en de instrumentale uitbarstingen. Dissolve laat het geluid langzaam verschuiven richting Katatonia of Anathema. Voordat Nadine Wild-Palmer in het meest toegankelijke nummer van het album haar bijzondere stemgeluid mag laten klinken, vinden we het bijzonder fraaie nummer Illuminate, alwaar de piano de spits afbijt. De drums volgen als vanzelf en engelen/sirens verleiden ons daarna met hemelse keelklanken.
Kscope heeft met Nordic Giants één van de meest bijzondere bands van 2015 weten te stricken die met A Séance Of Dark Delusions nog maar net begonnen zijn. Het album is slechts het auditieve aspect dat het duo neerzet. Bij het album is er ook een DVD die het visueel nog eens ondersteunt en ons wat beelden laat zien van achter de schermen.
En dan is het eind toch gewoon een eind van genieten vol respect en bewondering. En dat is niet echt in de stijl van Stephen King.
