De band werd aangekondigd met deze zin: “Een intens en hoogwaardig, dynamisch, muzikaal en visueel spektakel waarin je als toeschouwer volkomen wordt ondergedompeld.” De verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen. Misschien wel te hoog. Het optreden is zeker bijzonder, maar de intensiteit en het visuele spektakel worden een beetje gemist. Dat komt mede door de donkere lichtshow. De twee muzikanten, met vreemde maskers met veren, staan aan de zijkant vaak in het donker. Dat is met name om de korte filmpjes tijdens de nummers goed te laten zien. Het gaat echter ten koste van het live gevoel. De symbiose tussen de live beelden en de muziek is wel geweldig. De klappen in de film worden tegelijkertijd door het drumwerk gevoeld. Dat lukt ook door een veelvuldig gebruik aan samples. Ook die samples maken het lastig om het live gevoel vast te houden. Dat Nordic Giants echter iets speciaals is blijkt uit de muziek. De mix van piano, percussie, elektrische gitaar (bespeeld met strijkstok), trompet met beats en (bijna) soundscapes klinken als een klok. Perfectie is nog nooit zo dichtbij geweest. De filmpjes per nummer passen prima bij de muziek. Het kleine beeld dat voor op het podium staat lijkt op een uitvergroot mobiel telefoonscherm. De beelden worden gecomplementeerd door het grote scherm achter het podium. Meestal loopt het synchroon, maar soms laat het beeld op het kleine scherm ineens wat anders zien. Zo wordt het onder andere gebruikt om de zangeres te laten zien tijdens Little Bird. Op dat soort momenten wordt de postrock losgelaten en worden de Massive Attack invloeden duidelijk hoorbaar. Samen met het swingende Together, het indrukwekkende Spirit, de uitstekende opener Taxonomy Of Illusions en het bedrieglijk vriendelijk klinkende Immortal Elements een van de hoogtepunten van de set. Die set wordt vooral bevolkt met nummers van hun laatste plaat Amplify Human Vibration, maar ook Build Seas, Dismantle Suns is met drie nummers goed vertegenwoordigt. Nordic Giants weet iets uitzonderlijks te creëren, maar het echte verwachte spektakel blijft enigszins achter. Feit blijft dat ik niet veel bands op deze manier heb zien en horen optreden. Dat de reguliere show afgesloten wordt met filmtitels zegt wel wat over de combinatie film en muziek. Het optreden is eigenlijk een moderne variant op de oude zwart-wit films die ondersteund worden door piano. Zoals dat gebeurde in de bioscoop van vroeger.
Aiming For Enrike brengt postrock met (bijna) jazz invloeden. Vooral de drummer weet er kort op te zitten met inventieve breaks en korte, rake klappen. Indrukwekkend. De gitarist speelt met loops. Hij herhaalt zijn riffs door de machine en speelt er telkens weer een nieuwe riff bij. Het start met haperingen, maar op een gegeven moment weet de band haar groove te vinden. Jammer dat de gitarist vaker op de grond zit om met de techniek te spelen dan dat hij aan het soleren is op zijn gitaar. Kleinigheidjes hou je toch. Een mooi, passend voorprogramma die de nodige nieuwe zieltjes opgeleverd zal hebben.
Nordic Giants