Hoewel de plaat begint met een sfeervol, door een dame ingesproken stukje, ondersteund door viool is de rest van het album een stuk meer trve. Het is dan ook een product uit Noorwegen. Overigens, die dame komt nog wel even terug op bijvoorbeeld Exanimationes Incidamus en Adraxone en die viool op Arma Capere. Ongetwijfeld is dit de ‘Juna’ over wie het album schijnt te gaan. Thema’s als geweld, zelfkastijding en zelfmoord komen voorbij in ware black metal traditie. De muziek past daar ook prima bij. Duister, met een redelijk matte productie klinken de riffs soms even blikkerig als smerig. De krijs van vocalist Morfran (voorheen uit Skyrsdag) klinkt ontzettend wanhopig. Je snapt het al, dit is geen commercieel werkje maar voer voor de fanatieke black metal puristen. Het album komt dan ook uit in een oplage van slechts 300 stuks.
Op zich niet veel mis met deze plaat, prima in het genre. Vernieuwing of veel bijzonders is er verder niet aan behalve het spaarzame gebruik van viool. Dus ben je geen verstokte genre fan kun je hem laten liggen. Wat met die beperkte oplage niet moeilijk is ook.