Northlane – Alien

Het heeft even geduurd voordat het album Alien van Northlane zich liet doorgronden. Het album is een vanuit het perspectief van zanger Marcus Bridge een statement waarin hij vooral autobiografisch zijn boodschap uitdraagt om te knokken voor een betere toekomst. Ongeacht waar je wieg heeft gestaan. Er is altijd een manier om de negatieve spiraal te doorbreken.
Bloodline was daarmee de eerste compositie waarin de ups en downs van het uitbreken beschreven worden. Om de teksten te omlijsten, gebruikt Northlane toegankelijke technocore en laat de band horen dat ze weten hoe ze moeten en kunnen grooven. De coupletten zijn wat braaf ingezet en daarmee is het geluid van Northlane ook wel te typeren. Er wordt steeds een balans gezocht tussen energieke stukken en clean vocals die de melodie extra aanzetten. De composities die overeenkomen met Bloodline zijn verspreid over album. Details Matter is een heftige start van Alien met wat hysterische karaktertrekken in de refreinen wanneer het over de zangpartij gaat. Verderop kennen Jinn en Freefall die variatie. Enerzijds maakt Northlane gebruik van een wat lijzige zang, zoals Muse dat ook kan neerzetten, maar daartegenover wordt er een energieke grunt ingelast. Het drumgeluid is daarbij prettig en sterk aanwezig met in het kielzog een passende gitaarmelodie. Krachtige techno-/dubstepelementen verfijnen de basis die aardig in de metalcore past. Paradigm, dat gezegend is met een prettig drumritme, en Vultures lijken volgens eenzelfde recept neergezet te zijn, waarbij Vultures net even meer aanspreekt door de strakke metalcore en de variatie in ritme die de band gebruikt. Een stevige breakdown zorgt ervoor dat Vultures zelfs tot het beste van het album gerekend mag worden. Samen met Eclipse, dat qua genre een wat andere richting is ingeslagen. Eclipse beukt en grooved in een indrustriële groove met een opzwepend, strak en sterk dance-element dat ervoor zorgt dat het geluid het midden van je hoofd kietelt.
Buiten dit alles krijgen we een variatie aan subgenres die verwerkt worden in het totale geluid. Die variatie heeft ervoor gezorgd dat het album in eerste instantie overkwam als los zand, maar het is juist een vaste metalbasis die de lijm vormt voor deze kleine uitstappen. In 4D is het metalcore met een Prodigyaccent en de nodige nu-metaleffecten. Iets dat in Talking Heads helemaal naar voren komt in een heerlijke nu-metalgroove.
Buiten de energieke setting is er voldoende plaats voor een meer toegankelijk geluid. Rift opent ingetogen en subtiel en er wordt gewerkt naar een climax, maar deze blijft helaas uit. Het eindresultaat is een lieflijke compositie. Sleepless start ook vrij rustig maar daar wordt de kracht langzaam aangezwengeld en zijn het kleine dubstepelementen die voor wat pit zorgen.
Alien is daarmee een album dat ergens uit verschillende delen bestaat die op papier misschien wat ver van elkaar staan, maar die in de praktijk heel goed samengaan en Northlane heeft een bijzonder interessant album op de markt gebracht. Je moet het wel even de tijd gunnen. Behalve Talking Heads, Eclipse en Vultures. Die drie hakken er meteen stevig in.