Nouvelle Vague – 013 (Tilburg) 14/10/2017

Afgelopen twee dagen brachten me de grondleggers van de Japanse psych scene Acid Mothers Temple en iconen van de nieuwe Duitse hardheid Eisbrecher. Ik sluit dit muzikale drieluik af met Nouvelle Vague, de band die rebelse nummers uit de New Wave tijd vermaakt tot laid-back bossa nova georienteerde luisternummers. Wordt dit optreden na twee avonden scheurende gitaren een anti-climax of wordt dit een derde hoogtepunt. Maar nu niet gebaseerd op impact maar op ingetogenheid en originaliteit?
De band Nouvelle Vague is in 2004 opgericht door Olivier Libaux en Marc Collin, en de naam heeft een driedubbele verwijzing naar het genre wat ze vertolken: het “New Wave” verwijst naar de France New Wave Cinema Movement van de jaren ’60, de New Wave uit de jaren 80 maar ook naar Bossa Nova, wat Portugees voor “New Wave” is. Wie een en ander combineert kan uit bovenstaande verwijzingen beredeneren wat voor muziek de band ten gehore brengt…
Het repertoire van de band bestaat uit covers die bij iedereen met een muzikale achtergrond bekend zijn, zoals Blue Monday (New Order), Ever fallen in love (Buzzcocks), Just can’t get enough (Depeche Mode), Teenage kicks (The Undertones) en Love will tear us apart (Joy Divison). Qua bezettingen is de band ook vrij flexibel, en de vertolksters van de nummers vanavond zijn Melanie Pain en Liset Alea: aan hun de eer om de duister nummers uit een ver verleden te voorzien van een zwoele lading en ondersteund door Braziliaanse ritmes. Voor de verandering worden deze ritmes vanavond eens niet door drums en basgitaar gegenereerd, maar worden hiervoor percussie en cello ingezet.
Stipt op tijd wordt I could be happy ingezet, waarbij de band met veel enthousiasme ontvangen wordt. De zaal is bij lange na niet uitverkocht. het balkon van de Jupiler zaal blijft zelfs gesloten. Hier treedt vanavond dan ook een band op die niet bij het grote publiek bekend is of een commercieel repertoire heeft. Dit uit zich al snel op een bijzonder positieve manier. Aanwezig zijn kenners van de band en liefhebbers van hun muziek: grote afwezige zijn het storend gepraat tussen de nummers en de continu filmende mobieltjes. Het niet te harde volume en het muzikaal bijna semi-akoestische optreden zorgen voor een heerlijk intieme huiskamersetting.
Het wordt al vrij snel duidelijk dat Melanie en Liset de vertegenwoordigers van de band zijn: de eer is aan hun om nummers aan te kondigen en subtiel het contact met het publiek te zoeken. Er wordt niet te veel gepraat, een enkele opmerking om de setlist aan elkaar te praten en een grapje over consumptie van veel tequila zijn meer dan genoeg. De rest van de band blijft tijdens het optreden grotendeels op de achtergrond en doet met een enorme vanzelfsprekendheid haar werk: strakke muzikale ondersteuning en de afwisseling van de zangeressen individueel of juist in samenzang zorgt ervoor dat de stijl die de band aan de muziek geeft geen enkel moment als veel van hetzelfde overkomt: ondanks het feit dat veel nummers toch eenzelfde sound hebben lijkt niks op elkaar. Alleen tijdens I just can’t get enough is er een show-off momentje voor de percussionist als hij voor een solo een plekje tussen de dames vooraan op het podium in mag nemen.
In de dikke anderhalf uur dat de setlist duurt worden we door het repertoire van de band geleid, langs Engelse en Franse nummers. Langs gevoelige liefdesliedjes maar ook langs meer opzwepende nummers. Dat alles gehuld in een sfeervolle lichtshow, waarbij sfeer op te vatten is als een viertal subtiele gloeilampjes tot een stroboscopische ontlading waarbij je niet meer weet wat boven en onder is. Het is niet verwonderlijk dat de opmerking dat Human Fly het laatste nummer was niet zonder meer getolereerd wordt, en de band komt nogmaals terug voor een toegift van drie nummers, waarin een van mijn favorieten Love will tear us apart ook vertegenwoordigd is. Dit nummer wordt ook nog eens ingeleid door een kippenvel opwekkende solo op cello! Met Melt with you neemt het gezelschap dan toch definitief afscheid van het publiek, en wat zeker noemenswaardig is dat ze direct bij de merchandise stand aanwezig zijn om shirts en albums te verkopen en een praatje te makek.
De originaliteit van de band en zeker ook de sfeer in de zaal hebben vanavond voor een groots optreden voor een klein publiek gezorgd. Concerten als dit zijn de uitschieters die ver boven een standaard concert uitkomen. Dit is Genieten! Ik kijk al uit naar een volgend optreden!
Setlist: I could be happy – Blue Monday – Love comes in spurts – Metal – Sedated – Ever fallen in love – No one is receiving – Grey day – All cats are grey – Can’t escape myself – Just can’t get enough – Teenage kicks – La pluie et le beau temps – Maladroit – Human fly – (encore) In a manner of speaking – Love will tear us apart – Melt with you