Novatia – Discover

Wanneer ik een poging doe deze recensie te schrijven leven we in een vreemde wereld. Alsof er niets aan de hand is wordt mijn Rockportaal mailbox nog dagelijks bestookt met mails van platenlabels, distributeurs, artiesten, band managers en wie al niet meer. Of wij een recensie willen schrijven van ‘een absoluut top album’. Het woord ‘corona’ komt in de berichten niet voor. Voor iets meer dan 99% gebruik ik de delete toets.
Ik hield mijn muis met de rechterwijsvinger nog net in bedwang toen ik de naam Novatia voorbij zag schuiven. Ho! Stop! Die hou ik apart tot betere tijden, dacht ik. En zo geschiedde. En geheel terecht ook naar nu blijkt. Want het album Discover geeft hoop in vreemde tijden. Sterker nog, het gaf mij een prikkel om weer te gaan schrijven.
Nadat Novatia respectievelijk de ep’s Remind You Of Yourself (2015), Reflection Of Thoughts (2016) en Flow (2017) uitbrachten ligt er nu het eerste volwaardige album Discover. Mogelijk gaven de mannen gehoor aan de zin waar ik mijn recensie van Flow mee afsloot: “Na de derde ep op rij hoop ik dat Novatia deze flow onderbreekt en de uitdaging aangaat om een volwaardig album uit te brengen”.
Novatia is nog steeds Joost Lobbes (drums), Ingmar Kops (toetsen), Joep Selen (zang), Rindert Bul (gitaar) en Reg Schüchner (basgitaar). Novatia profileert zichzelf als pop/rockband. Dat klopt, maar Ik hoor ook wat anders bij beluistering van de tien nummers. De muziek heeft veel weg van ‘melodic’ rock, een genre wat met name in de Verenigde Staten enorm populair is. Veel nummers doen me qua sfeer denken aan de band American Tears van Mark Mangold (ook bekend van Drive She Said). Groepen waar het vijftal van Novatia wellicht nog nooit van gehoord heeft.
Alle nummers, met een gemiddelde speelduur van vijf minuten, staan in het teken van het collectief. Men is wars van egotripperij. De zeer smaakvolle solo’s op gitaar en toetsen zijn functioneel en passen in het geheel. Het resultaat is een optimistisch klinkend album waarbij een lach op je gezicht vanzelf ontstaat. Ook de afwisseling van midtempo nummers en (semi)ballads is goed gekozen. Rindert Bul is verantwoordelijk voor het gitaarspel. Over het algemeen is dat melodieus en slepend op een manier waar ook Pendragon en Mystery patent op hebben. Maar minder lang. Ook het toetsenwerk van Ingmar Kops staat in dienst van het geheel. De solo’s die je hoort zijn uitstekend getimed en gaan nergens vervelen.
In mijn recensie van Flow gaf ik aan dat ik minder te spreken was over de zang van Joep Selen. Nog steeds is zijn hoge zang broos op momenten waar hij lijkt te forceren. Aan de andere kant begon ik daar ook aan te wennen. Immers, de emotie en het gevoel in zijn stem doet recht aan de muziek en de composities. Bovendien is de zang over het algemeen goed voor elkaar.
Ik ligt er speciaal geen nummers uit. Je moet Discover namelijk in zijn geheel ontdekken en op je gemak beluisteren. Dan ben ik ervan overtuigd dat ook die lach op jouw gezicht zal verschijnen. En een lach hebben we zeker nodig in die vreemde lente van 2020.