De uitzonderingen op Lobotomy hebben een Bay Area-elementje, zoals op de intro’s van Gladiator en Betrayers From Hell, maar reken toch vooral op rammen en beuken. Daar excelleren ze dan weer in. Geen productionele toevoegingen, geen gedoe met overbodige melodielijnen, maar gewoon er vol voor gaan en af en toe een vette gitaarsolo. Niet het soort thrash waarmee je een prijs zal winnen voor originaliteit, maar wat een overgave. Je voelt aan alles dat dit voor deze band eindeloos veel voldoening heeft en dat enthousiasme moet ook de bloeddruk van elke thrashliefhebber omhoog duwen. Helemaal leuk wordt het op Death By Zucchini. Hoe je door een courgette dood kan gaan, dat laat ik jullie zelf ontdekken.
Nuclear Warfare verdient een stek in het clubcircuit en op de kleinere metalfestivals, als we daar na de viruscrisis weer aan toe zijn.