Het is evenwel maar een heel bescheiden lichtkransje van hoop in de duisternis, want de hoofdbrok blijft voor Numenorean nog steeds melancholische post-blackmetal, met een afwisseling van snelle en trage, atmosferische passages, met smerige, gespuwde en soms ijzingwekkende screams. Het is niet eenvoudig aan te duiden, maar je kan wel ongeveer stellen dat het ‘post’-element, de emotie op Adore nog meer aandacht gekregen heeft dan op Home, vooral in de gitaarpartijen. Niet alleen aandacht, maar ook tijd en ruimte in de tracks. Toch blijven de blackmetalroots duidelijk overeind.
Horizon is een heerlijk-snelle post-blackmetaltrack die je misschien zelfs kan omschrijven als toegankelijk voor de gemiddelde metalhead, zo die al bestaat. Regret is een splinterbom van frustratie en opgekropte woede die zo ook nog wat punk (in de intro) en (verderop) postpunk toevoegt aan het recept van deze Canadezen. Bij Coma heb je nog vooral de screams die het etiket ‘black’ overeind houden, terwijl de muziek eerder naar Russian Circles overhelt. Ook op de titeltrack Adore, met koortjes en een zekere metalcore-vibe, merk je dat Numenorean de grenzen van de post-blackmetal oprekt.
Adore is een spannende zoektocht. Benieuwd of de fans zullen meereizen op deze trip.