Oak komt uit Oslo, was oorspronkelijk een duo wat folkrock speelde en is beïnvloed door een waslijst aan bands en artiesten. In 2013 werd debuutalbum Lighthouse uitgebracht. Een album wat mij volledig is ontgaan. Op Lighthouse bleek de bezetting verdubbeld tot vier man. Op het voorliggende schijfje is gitarist Ole Michael Bjørndal er niet meer bij, waardoor Oak nu een trio is. De gitaarpartijen zijn overgenomen door basgitarist Sigbjørn Reiakvam. Verder bestaat Oak nu uit Øystein Sootholtet op drums, percussie en toetsen en Simen Valldal Johannessen die naast zang ook toetsen voor rekening neemt. Net als op Lighthouse werkt ook Airbag-gitarist Bjorn Riis aan deze cd mee. Daarmee is gelijk de link gelegd naar Airbag. Een van de bands waar Oak aanvankelijk goed naar geluisterd heeft.
Ik beluisterde False Memory Archive voor het eerst in mijn lederen draai- annex luisterstoel. Vrij snel nadat ik de stem van Simen Valldal Johannessen op We The Drowned hoorde drukte ik op de knop en draaide mijn stoel (…). Wat een stem! De eerste referentie die mij te binnen schoot was die van Jonas Renkse van Katatonia. De muziek van Oak kent bij vlagen ook de donkere melancholie van deze Zweedse band. Maar Oak biedt meer. En dat is melodie, optimisme en een geraffineerde gelaagdheid die na herhaalde beluistering doordringt. Die gelaagdheid zit het hem in de toetsen en die verduiveld aanstekelijke pianoriedels waar het schijfje vol van staat. Maar ook vocaal stijgt dit album tot grote hoogten.
Wat mij betreft zijn de negen nummers een doorlopend hoogtepunt. Laat ik er drie uitlichten. De eerste is Claire De Lune. Het geluid waaiert uiteen van industrieel tot ragfijn met spannend duister toetsenwerk, een zalig knorrende basgitaar en subtiele en ragfijne ritmiek waar Gavin Harrison (Steven Wilson, Porcupine Tree) patent op heeft.
Het tweede nummer is Lost Causes, met een gastrol voor de eerder genoemde Bjorn Riis op gitaar. De intro is aarzelend met enkele pianoakkoorden. Kort daarna valt donkere zang in die bij mij de sfeer oproept van Nick Cave. Het is weer de subtiele ritmiek die een groot deel van de sfeer bepaalt. De muziek van Oak bevat een raffinement die je niet vaak hoort. Het nummer werkt toe naar een langzaam aanzwellende uitbarsting, mede gesteund door een partij rauwe en scheurende saxofoon. Wat kan chaos toch mooi zijn.
De derde parel is het ruim tien minuten klokkende The Lights. Het nummer heeft de subtiliteit van Steven Wilson. De stem van Simen Valldal Johannessen neemt hier soms gedaanten aan van Leonard Cohen. Ook hier weer de spannende ritmiek in de vorm van een soort van handgeklap. Maar halverwege ook een passage met repeterend gitaarwerk wat doet denken aan King Crimson’s Starless.
Oak is een band om in de gaten te houden. Met False Memory Archive is hun naam in eikenhout gekerfd….