Vorig jaar kwam het Noorse Oak met het nieuwe album The Quiet Rebellion Of Compromise en belandde en bracht daarbij het beste album af binnen het progressieve genre.
“The Quiet Rebellion Of Compromis is een prachtig stuk muziek van deze Noorse band. Het is een album dat je grijpt. Niet in één keer, daar is het dan weer te ‘complex’ en te veelomvattend voor, maar langzamerhand gaat de ‘echte’ schoonheid zich ontluiken en krijgt dit progressieve stuk muziek een diepere betekenis die je kippenvel bezorgt en je meeneemt in het ritme van een hypnotiserend stuk muziek.”
Geestelijke gezondheid en zelfmoord zijn de centrale thema’s op het album. Benieuwd naar de band zelf en hun visie op het album, mocht ik de band enkele vragen stellen.
Je wilt kortere composities schrijven, maar je hebt het kennelijk niet door. Waarom wilde je je beperken tot het schrijven van kortere composities?
Sigbjørn: Nou, we hebben ons niet beperkt, daarom kwamen de nummers relatief lang uit. De nummers moeten gaan waar ze echt moeten gaan. Dat gezegd hebbende, de eerste gedachte aan kortere nummers kwam voort uit het idee om meer een “popsong” te schrijven, met een andere structuur en een kortere tijdspanne om de boodschap over te brengen. Als je het goed doet, zou de vorm van een ‘popsong’ een soort kunstvorm op zich kunnen zijn. Maar uiteindelijk was dit daar natuurlijk niet het moment voor!
Zelfmoord en geestelijke gezondheid zijn belangrijke onderwerpen voor u. Waar komt dat vandaan?
Sigbjørn: Het is een thema dat altijd aanwezig is geweest in onze teksten, maar misschien in een minder open vorm. Deze keer wilden we er meer open over zijn, het is te belangrijk om er niet over te praten.
In je biografie las ik: “Muziek als kunstvorm kan heel open zijn voor interpretatie, dus om er zeker van te zijn dat de boodschap overkomt, hebben ze advies gevraagd aan ervaren wetenschappers over het onderwerp. “
Simen: Omdat we besloten om op dit album zo specifiek te zijn over geestelijke gezondheid en zelfmoord, hebben we gesproken met psychologen en belangengroepen die zich met deze kwesties bezighouden. We wilden er zeker van zijn dat we geen gemengde signalen afgaven of mensen mogelijk dieper in een depressie zouden leiden, in plaats van hen aan te moedigen hulp te zoeken.
Hoe belangrijk was deze zoektocht voor jou bij het schrijven van de songteksten. Wat heb je ervan geleerd?
Simen: Ik denk dat het een manier is om met mijn eigen gedachten en problemen om te gaan. Zoals Sigbjørn zei, het is altijd aanwezig geweest in onze muziek, maar het voelde goed om dit keer tot de kern te gaan. De belangrijkste les die ik heb geleerd, is hoeveel je kunt profiteren als je er meer open over bent, het maakt het veel gemakkelijker om met al die duisternis om te gaan.
Hoe belangrijk was het om die open interpretatie van teksten te beperken?
Simen: Ik wil absoluut dat het openstaat voor interpretatie, maar het was belangrijk dat we niet overkwamen als een band die geestelijke gezondheidsproblemen en zelfmoord “verheerlijkt”, waarvan er talloze voorbeelden zijn in de muziekindustrie.
Je muziek gebruikt ook invloeden uit klassieke muziek, folkrock en film. Waar liggen je wortels?
Sigbjørn: Onze roots liggen eigenlijk een beetje overal, we hebben een brede muzieksmaak. We hebben allemaal verschillende soorten muziek gespeeld en geluisterd toen we opgroeiden. Oak begon als een folkduo en hoewel onze muziek veel is veranderd sinds de begindagen, is er nog steeds een zekere lef van de folk-inspiratie vermengd met andere genres. Het was een natuurlijke ontwikkeling op basis van onze verschillende achtergronden en inspiraties.
Quiet Rebellion is voor mij een van de hoogtepunten van het album. Het heeft een continu spanningsveld. Wat kun je zeggen over deze single?
Het is ook een van onze favorieten. Het zet de sfeer van Psalm 51 van ons vorige album een beetje voort. We proberen onze albums aan elkaar te koppelen als verschillende hoofdstukken in een boek. Een recensie die ik onlangs las, zei dat het een “spaghetti-westerse sfeer” had, wat exact dezelfde woorden zijn die we hebben gebruikt. Ik denk dat het voortkomt uit de slide-gitaren en misschien uit de jaren 60 vocale harmonieën.
Ook bij Dreamless Sleep veroorzaak je een spanningsveld dat als een mantra wordt ervaren. Is dit wat je wilt bereiken met je muziek? Dat mensen niet naar je muziek luisteren, maar het echt voelen/beleven.
Sigbjørn: Ik denk dat dat het doel van elke songwriter zou zijn, om dat specifieke gevoel te krijgen dat je hebt tijdens het schrijven en uitvoeren van de muziek, om over te komen op de luisteraar. Dreamless Sleep is een goed voorbeeld, ik herinner me de eerste keer dat ik de opname voor Stephan afspeelde, na het doorluisteren, was zijn eerste opmerking: het klinkt alsof Simen pijn heeft als hij dit zingt!
Ik beschreef de zang van Simen in Dreamless Sleep zelf als “een gekwelde geest in een gevangen lichaam.” Is dat een beschrijving waar je je in kunt vinden?
Simen: Haha, dat is een goede omschrijving. Toch een beetje verontrustend om over na te denken.
Bij Paperwings was het niet mogelijk om een kortere compositie te maken neem ik aan. Het is bijna een mini-album vanwege de diversiteit. Gebeurt dat automatisch en kom je er aan het eind achter dat je bijna een kwartier muziek hebt gemaakt?
Sigbjørn: Het is niet in één sessie geschreven, het heeft zich gedurende een aantal weken ontwikkeld. Maar ik herinner me dat ik naar de eerste sketch luisterde, destijds alleen de intro/verse en een ander “refrein” dan wat uiteindelijk op de definitieve versie eindigde, dat dit voelt alsof het een heel lang nummer zal worden. Maar we hadden niet gepland dat het bijna veertien minuten zou duren, dat was precies waar het nummer heen moest.
De zang van Simen is zeer veelzijdig. Is de grunt in Paperwings ook van hem? Natuurtalent of harde praktijk?
Sigbjørn: Het grunten is inderdaad Simen! Toen we het opnamen, plaatsten we een video van zijn gruntpartij op onze Instagram, de reacties waren op zijn zachtst gezegd verdeeld! Sommigen vonden het intrigerend terwijl anderen dachten “Oh nee!” Maar het pakte heel goed uit voor de rol, en het lijkt erop dat de meeste mensen het daarmee eens zijn.
Je maakt muziek in het progrockgenre. Word je nog steeds uitgedaagd door andere bands zoals Lonely Robot, Riverside, Katatonia?
Simen: Het is moeilijk om onze muziek in een vaststaand genre te plaatsen, denk ik. Het is progressief, maar kan tegelijkertijd net zo goed artrock of alternatieve rock genoemd worden. In ons perspectief betekent progressief dat het niet iets anders kopieert of geschreven is vanuit een “genre-blauwdruk”. Ik denk dat onze grootste uitdaging te maken heeft met marketing en onszelf bekend maken. Lange tracks en het progressieve aspect maken het moeilijker om een breed publiek te bereiken, dus we zullen gewoon harder moeten werken.
Voor het artwork heb je het originele handschrift van twee zelfmoordbriefjes gebruikt. Wat wil je hiermee bereiken?
Simen: We hebben geprobeerd subtiel en vaag te zijn, maar dat trekt niemands aandacht. Het proces is delicaat en tijdrovend geweest, waarbij veel mensen betrokken waren, maar ik ben ervan overtuigd dat we ons goed kunnen voelen over het resultaat.
Aan de binnenkant van de hoes sta je op de foto met je hoofd bedekt met een ‘zak’. Er is ook een hoofd met gesloten ogen. Heeft dit dezelfde betekenis?
Het hoofd is eigenlijk een dodenmasker van “L’Inconnue de la Seine”, de onbekende vrouw uit de rivier de Seine. Ze werd eind jaren 1880 dood aangetroffen in de rivier de Seine en men vermoedde dat het zelfmoord was.
De “zakken” zijn ook gerelateerd aan oude rituelen rond begraven en overlijden, maar het anonimiseert ook en creëert eenheid.
Wie kwam op het idee?
Simen heeft dat dodenmasker aan de muur in zijn huis en toen het thema van het album was vastgesteld, begonnen we te werken aan het idee om het te implementeren als een ontwerp voor de albumhoes.
David Castillo deed het mixen voor het album. Op welke manier is hij belangrijk voor het geluid op het album?
Sigbjørn: Hij heeft het echt laten schitteren! Hij begreep meteen wat we wilden bereiken en was absoluut de juiste man om dit album te mixen. Aanvankelijk zouden we met iemand anders samenwerken voor de mix, maar het liep om verschillende redenen niet zoals gepland en we hebben verschillende mix-engineers doorlopen voordat we in contact kwamen met David. We kenden zijn werk van andere artiesten en dachten dat hij goed bij ons geluid zou passen. We hebben een behoorlijk gelaagd geluid waar veel gebeurt, dus we hebben de mix nodig om goed te zijn. We bezochten hem tijdens het mixproces in zijn studio in Stockholm en hij is ook een geweldige kerel om mee om te gaan.
Is er iets veranderd dat je dit jaar in Nederland gaat optreden?
Sigbjørn: Hopelijk! We zijn het op dit moment aan het onderzoeken. We komen graag terug, het is altijd geweldig om in Nederland te spelen.
Zijn er nog plannen voor de toekomst (naast het schrijven van korte composities)?
Sigbjørn: We zijn momenteel bezig met het opnemen van album vier. Het lijkt erop dat de nummers deze keer ook niet zo kort zullen zijn! Ha, ha!
(foto’s: Anne-Marie Forker)