Oakfarm laat zichzelf graag vergelijken met een onontdekt stukje vinyl uit de zeventigerjaren. Inderdaad, vroeg zeventigerjaren invloeden als Cream, Free en T-Rex zijn zeker aanwezig, maar bij vlagen kan bijvoorbeeld ook Lou Reed opduiken.
De zang kan een beetje ééntonig en op het randje overkomen, maar is zeker eigenzinnig en herkenbaar, al doet hij me ook aan iemand anders denken. Wie precies, kan ik even niet duiden, maar het zou zomaar ook richting negentigerjaren britpop kunnen gaan. Daar zou deze zang ook prima bij passen. De ritmesectie is effectief en bij vlagen best aandachttrekkend creatief en gitaar is nogal wisselend.
Niet heel veel overdubs denk ik zo; slordigheidjes zijn zeker nog aanwezig. Je zou bijvoorbeeld kunnen denken aan een snaar die een enkele keer net niet ver genoeg opgedrukt wordt (vooral in The Way) of een nootje dat gemist wordt, maar gelukkig toont de gitarist zich bijvoorbeeld in Sombre Vita weer zeer goed in staat om een heel lekkere solo te kunnen produceren. Deze had van mij nog even mogen doorgaan. Trouwens wel een beetje een nummer met dubbele gedachtes; eigenlijk verwachtte ik na enige tijd wel een opmaat van de drums, gevolgd door een heel overdonderende muzikale climax, maar het nummer blijft redelijk in de kabbelmodus, met een kleine muzikale intensivering en is zo eigenlijk toch ook goed. Dit komt denk ik wel door de heel mooie samenwerking van vaak enigszins stuwende ritmesectie en heel mooi gekozen, afbuigend schema van de gitaar; absoluut even luisteren!
Die schema’s zijn niet overal even interessant; sommige arrangementen zijn wel erg snel goed genoeg bevonden en enkele gitaarloopjes en thema’s zijn erg gemakkelijk in de herhaalstand gegaan. De afsluiter The Melody is gelukkig weer zo’n nummer met een fijne spanningsboog, dat op sommige punten dan jammer genoeg zo nu en dan in slordigheidjes net even uit de bocht schiet, maar ondanks wat gemiste en valse nootjes, is dit wel heerlijk expressief uit de tenen en eerlijk geregistreerd. Op vlakken zouden ze mijns inziens nog wat van bijvoorbeeld landgenoten Paralyzed kunnen leren, maar ook Oakfarm heeft wel echt iets; als ze zonder de eerlijke expressie te verliezen, qua arrangementen en technische afwerking van zang en gitaar nog een stukje kunnen groeien, ben ik erg benieuwd naar hun volgende album.