Inzake sfeerzetting klinkt Oaks bijzonder donker. Het is niet echt de melancholie of de wanhoop die je vaak in postmetal hoort, wel een soort van donkere opstandige agressie, eiefen voorts moeilijk te duiden verzet. Muzikaal rust Oaks op de stuwende bass van Julien die zorgt voor een lekker vol geluid zonder dat het een massieve muur wordt. Het drummen is bij momenten heel braaf en klassiek en dan weer heel inventief. Een beetje alsof drummer Vincent zijn momenten uitkiest om te shinen. En dat is een goede zet, want anders had dit misschien vooral de spotlight gezet op de gitarist en daarvoor is dit Franse trio dan weer teveel een driekoppige draak die enkel als geheel echt helemaal tot zijn recht komt. Het is natuurlijk wel gitarist Thibault die de luisteraars van Oaks meeneemt langs de emoties.
Mijn persoonlijke favorieten op dit album zijn The Genesis, The Chasm en The Shape.
Het is moeilijk om aan te duiden waarin deze Oaks verschilt van andere bands die ongeveer hetzelfde doen. De makkelijke manier is dan te verwijzen naar de overeenkomsten. En er zijn wel wat bands met overeenkomsten. De eerste band waaraan Oaks mij doet denken is Turpentine Valley: dezelfde donkerte in de muziek, dezelfde elaborate songstructuren. Een andere is rýr, maar dan heeft Oaks minder sludge en doom. Aufhebung is ook wel een goede referentie, hoewel Oaks minder teert op atmosferische elementen.
In een subgenre als instrumentale postmetal is het als band geen sinecure om een eigen en ook herkenbaar geluid te ontwikkelen. Oaks slaagt daar met brio in. Deze Genesis Of The Abstract zou een ticket moeten zijn naar één van de Desertfests of ArcTanGent.