Thrashmetalband Objector won op zaterdag 27 mei in Kruisem (België) de Belgische Wacken Battle en mag op woensdag 2 augustus aantreden op de heilige grond van Wacken Open Air, naast Iron Maiden en Megadeth. Een mooie opvolger voor Primal Creation, Speed Queen, Powerstroke en Evil Invaders.
De Wacken Battle is voor heel wat Nederlandse en Belgische bands een kans op een felbegeerde podiumplaats op het grootste en/of belangrijkste metalfestival ter wereld. Voor bands betekent het winnen van deze battle soms meer dan enkel het mogen spelen om Wacken en opende de overwinning deuren naar internationale erkenning. Hoop en teleurstelling liggen op zo’n battle altijd dicht bij elkaar.
Unravel mocht om 17.30 u de aftrap geven en was de enige band die zo goed als ‘thuis’ speelde, hoewel ze dat gegeven door het vroege aanvangsuur niet echt konden uitspelen. Net als in de andere band battles waaraan Unravel reeds deelnam moesten ze ook hier als eerste aan de slag. Een nadeel, vinden ze zelf. Unravel is een zeskoppige band met metalcore als hoofdingrediënt maar met zeker nog andere invloeden erbij. Vaste elementen in de bandformule zijn descreams van Gilles en de cleane vocals van Gaëlle (ook de enige dame op het podium van deze avond). Het gaat bij Unravel van loeiharde drumpartijen en agressieve gitaren tot zeemzoete harmonieën en gedowntunede breakdowns. Hun beste nummer in de set was afsluiter The End Of My Rope. Unravel is een nog relatief jonge band. In Kruisem zagen we dat deze band flink wat potentieel heeft, maar ook dat hun huidige energie soms al eens doel mist.
Voor hun eerste release in eigen beheer konden ze samenwerken met producer Tim De Gieter (Amenra, Doodseskader) en dat ze deze battle niet gewonnen hebben voedt enkel hun ambitie voor nieuwe opnames later dit jaar. Unravel is een band waarvan we verwachten dat ze ook zonder het winnen van de Wacken Battle zullen doorbreken.
Hope Erodes werd opgericht in 2013 en was in deze battle één van de meest geroutineerde bands. In 2016 stonden ze al eens eerder in de finale van de Belgische Wacken Battle, maar toen moesten ze de duimen leggen voor Carrion. De Kempense metalcoreband onderging intussen al wat wissels en heeft met zanger Koen Van der Aa een nieuwe troef in handen. Hun set was gebald, met knappe versies van Rainwalker en Kriegswaisen.
Hope Erodes trad niet aan met revanche-gevoelens voor 2016, maar had waarschijnlijk wel nagedacht over wat ze nog beter konden doen dan toen. Ze lonkten vooral naar de vakjury door onder meer constant de rand van het podium op te zoeken en het publiek aan te kijken terwijl ze speelden. Tegelijk leek dat soms wat te beredeneerd en te geforceerd professioneel en misten we de spontaniteit en roekeloosheid die de jongere bands die avond wel hadden. Dat ze deze zomer al op Tolminator in Slovenië staan toont dat ze het winnen van deze battle niet meer nodig hebben als springplank naar internationale erkenning.
Asvana is een vijfkoppige metal- en rockband uit Pelt die nog maar in 2021 boven de doopvont werd gehouden. Inzake genre is Asvana moeilijk in één hokje te duwen, maar er zit evenveel deze band rock als metal in hun cocktail. Het moet zich misschien nog wat uitkristalliseren om te zien en te horen waar deze band naartoe wil. Deze roedel jonge wolven had misschien wel de meest originele sound van de avond, maar op het podium konden ze hun gebrek aan ervaring niet verstoppen en dat gegeven weegt niet op tegen het potentieel dat heel wat mensen hen terecht toewijzen.
Ook Echoes Of Nihil is een relatief nieuwe en – misschien op de bassist na – jonge band, opgericht in 2020. Ze vinden de mosterd bij Madball, Machine Head en Lamb Of God en mengen die in hun eigen sound met metal en hardcore. Heel veel energie en agressie dus op het podium bij deze Brusselaars, maar ook een gebrek aan originaliteit in het genre en aan podiumprésence. In De Volkskring zien en horen we veel inzet en hard werk, maar de vonk slaat niet over.
Secondhand Saints is nog zo’n relatief jonge metalcoreband (gestart in 2020) die denkt dat faster en harder ook stronger is. De dubbele vocalen (clean/screams) zijn een goed concept, maar nu ook weer niet fantastisch origineel. De samples zijn een leuke toevoeging. Zoals wel vaker bij metalcore zitten alle songs vaak in hetzelfde spectrum en teert ook deze band vooral op energie. Die hebben ze dan wel in overvloed. Deze band speelde reeds een mooie reeks supports bij elkaar en lijkt klaar voor de grotere clubs en festivalpodia.
Het heel kritische publiek in Zingem gunde hen evenwel geen ticket naar Wacken. Leuk detail: zopas werd Kenny Callebaut ingelijfd als nieuwe gitarist bij Secondhand Saints. Met zijn vorige band, Cathubodua, verloor hij in 2019 maar heel nipt de finale van de toenmalige Belgische Wacken Battle en ook deze keer strandt hij met de meet in zicht.
Through The Void is een Brusselse band die nu-metal mengt met metalcore. Terwijl ze op hun releases best origineel klinken, moeten ze het live vooral hebben van hun energie en hebben ze meer moeite om een publiek te overtuigen. In Kruisem openden ze fel met The Answer en waren ze de eerste band die het lukte om het publiek te laten meebrullen (met een ‘Fuck You’ kan je weinig verkeerd doen) en kregen ze een bescheiden moshpit voor het podium. Maar toen ze dat moshen wilden claimen tot een wall of death was het resultaat vooral een grote lege plek voor het podium. Nu-metal is internationaal bezig aan een bescheiden revival en misschien kan Through The Void daar zijn wagonnetje aanpikken.
Tot aan de bekendmaking van de punten leek hardrockband Cardinal de te kloppen band voor het winnen van deze Wacken Battle. Ook dit is een relatief jonge band, die pas vorig jaar zijn eerste EP uitbracht. Vooral zanger Lucca maakte in Kruisem veel indruk. Cardinal durfde het aan om een lange ballad te brengen (die pas voorbij de helft een powerballad werd) en daarin hoorden we hem loepzuiver zingen over de vurige gitaarlijn van Anton. Dubbele punten: voor lef en omdat de uitvoering perfect was. Ze brengen hun hardrock met passie en overtuiging, maar niet iedereen in de band is al even podiumvast of staat met evenveel allure te spelen. Net als op hun EP werden we live gecharmeerd door Nightflyer en NDA. Zanger Lucca toonde de eerste blote bast van de avond, maar in dit genre mag je dat nog veel schaamtelozer uitspelen. De grens daarvoor ligt nog een stuk voorbij Freddy Mercury.
Deze band kon reeds een reeks mooie supports spelen in Nederland en België en werd zopas nog opgeroepen als invallende band op WildFest, toch één van de grotere festivals in de Benelux inzake glam en sleaze. Er zit nog meer potentieel in Cardinal dan we in de korte set in Kruisem te zien en te horen kregen. Elk van de bandleden heeft nog groeimarge, maar de basis is al heel degelijk (songopbouw, attitude en ambitie, muzikaal-technische bagage, …). Dat ze dit jaar niet voor België naar Wacken mogen, is waarschijnlijk enkel te danken aan het vooroordeel bij een aantal juryleden dat hardrock niet het genre is waar ze in Wacken op zitten te wachten.
Objector was één van de ‘oudere’ bands in deze finale. De band timmert al 15 jaar aan de weg met enkele mooie hoogtepunten maar ook soms lange pauzes waarin niet zo gek veel gebeurde. Objector speelde al supports voor onder meer Testament, Toxik, Distillator, Evil Invaders en After All, maar de poort naar brede internationale erkenning bleef vooralsnog altijd maar op een kier. In Kruisem mochten ze als allerlaatste band aantreden en dat maakte dat hun energieke thrash nog vers in het geheugen zat als de stemformulieren moesten worden ingevuld. Bijna alle nummers op deze battle kwamen van hun album Social Intolerance, uit 2018 alweer.
Objector stond op het podium met het vertrouwen van de grote dagen en combineerde spontaniteit en spelplezier met veel professionalisme. Het was één van de eerste bands die avond die doorheeft dat metal uiteindelijk ook maar entertainment is en dat je als gitarist beter niet constant naar je snaren en vingerzetting zit te kijken, maar wel naar het publiek. We zijn de laatsten om iemand te beoordelen op zijn kledij, maar ergens hopen we toch dat zanger Bock in Wacken niet het podium opgaat in de sandalen en de geruite korte broek die hij in De Volkskring droeg. Van deze acht finalisten waren ze bij de puntentelling afgetekend de band bij uitstek die België mag vertegenwoordigen in Duitsland.
Van de bandleden van Objector was drummer Ricardo Flores misschien nog het meeste overweldigd door de overwinning. Net als zijn ex-bandmaat Kenny van Secondhand Saints miste hij met Cathubodua in 2019 de eerste plaats in deze battle met slechts een paar punten. Dat hij nu pas enkele weken bij Objector drumt en al meteen mee in het busje mag naar Wacken smaakt waarschijnlijk heel zoet als revanche.