Öblivïon – Resilience

Vanuit de band Nightmare is het Franse Öblivïon ontstaan. Zanger Jo Amore, drummer David Amore en gitarist Steff Rabilloud zijn daarbij bijgestaand door bassist Markus Fortunato en gitarist Florian Laboutte.
Het ‘nieuwe’ gezelschap biedt op Resilience powermetal met een flinke twist Dio-elementen. Niet alleen lijkt Jo Amore in de verte op Ronnie. Ook zijn manier van zingen lijkt hij van de meester zelf te hebben gekopieerd, hoewel hij het zangtechnisch lang niet haalt.
Daar ligt ook wel een beetje mijn zorg wanneer ik Resilience beluister. Over de hele linie overtuigt Öblivïon me niet echt. Spectral Warrior is een instrumentaal opstapje naar Honor And Glory en maakt me wel nieuwsgierig naar het geluid van de band. In Honor And Glory wordt duidelijk wat we mogen verwachten van de band. De powermetal die neergezet heeft een fraai tempo en de invloeden van de Diostijl zijn duidelijk aanwezig. Qua productie had het geheel wat voller neergezet mogen worden, maar dat is een bijeenkomstigheid. Het gitaarduo zet een strakke basis neer waarvan we in Bells From Babylon en Evil Spell ook mogen genieten. De heavymetalriffs slaan je om de oren en het dubbele gitaargeluid komt aardig uit de verf in een fraaie melodie. Wat dat betreft doen ze het met Punished By The Crowd nog eens dunnetjes over. Een compositie waarin de gitaarsolo’s ook mooi zijn neergezet. Ze klinken helder en bieden een afwisselend geluid.
Shine In My Galaxy biedt echter niet meer dan een typisch powermetalnummer met alle elementen daarin verwerkt. Ook In The Arms Of A Queen, The Race Is On en Facing The Enemies klinkt Öblivïon leuk en prettig en vooral drummer David Amore wordt in de laatstgenoemde compositie sterk naar voren gezet. Maar het is niet meer dan dat.
I Thought I Was A King en Dreamers Believers steken wat dat betreft met hun kop  boven het maaiveld uit. Er ligt meer bombast in het totale geluid, het geluid is wat voller en er wordt in beide composities wat gestoeid met ritmes en sfeerbeelden. Het geheel laveert van emotie naar kracht en weer terug. Dat zorgt ervoor dat beide composities positief uitsteken.
Toch is Resilience niet het album waar ik heel warm van wordt. Het album is niet onprettig om te beluisteren, maar het mist gewoon wat kracht en variatie en wat strakheid. Dat is op zich wel jammer. Koop je het album, krijg je er trouwens nog een liveDVD bij waarop zeven composities van Resilience te vinden zijn en drie Nightmare composities.