Op 22 november brengt 20 Buck Spin het nieuwe album van de epische black melodic metalband Obsequiae The Palms Of Sorrowed Kings uit. Na het bloedmooie Aria Of Vernal Tombs uit 2015 zijn oprichter Tanner Reed Anderson, harpist Vicente La Camera Mariño en nieuwe drummer Eoghan McCloskey terug met een album vol prachtige gitaar melodieën, kalme harpinstrumentaties en een nog mooiere atmosfeer.
Multi-instrumentalist Tanner heeft een grote interesse in de oudheid, vooral in muziek en instrumenten uit de Middeleeuwen. Naast gitaar, bas en keyboard speelt hij bijvoorbeeld de hurdy gurdy of draailier, een instrument dat voor het eerst in de 9e eeuw werd gemaakt. Het is een viool waarbij de strijkstok vervangen is door een wiel dat rondgedraaid moet worden met een zwengel en zo geluid voortbrengt. Eveneens speelt hij harp en de hammered dulcimer ook wel bekend als het hakkebord, een driehoekvormige houten kast met snaren eroverheen gespannen waarop geslagen wordt met een vilten hamertje. De man bezit overduidelijk muzikaal talent en naast Obsequiae, speelt hij in funeral doom band Celestiial, en maakt hij electronisch muziek in het project Hiraeth Eschar.
Om maar meteen met de ophaalbrug in het kasteel te vallen (flauw, sorry), The Palms Of Sorrowed Kings is dieper, atmosferischer dan zijn voorganger. De oorzaken is de kristalheldere productie, de instrumentale harpnummers, de cleane zang en het gitaar- en basspel van Tanner. Zijn gitaarspel is zo herkenbaar, de melodieën die hij bedenkt bevatten een soort oude traditionele melancholiek, vertellen een verhaal en maar weinig bands krijgen dat voor elkaar. Zijn basspel klinkt net zo verhalend en legt een mooie basis in de metalnummers. De cleane zang wordt precies genoeg gebruikt en geeft daarom een heel eigen karakter aan het titelnummer, Lone Isle en Emanations Before The Pythia. Met karakter bedoel ik groene grasheuvels die zich uitstrekken zover het oog kan zien, oude afgebrokkelde ruïnes waar oude koningen in rondspoken, Kamelot, Morgana Le Fay. Daar komen nog de natuurgeluiden (vogels, een kabbelend beekje) en de harpinstrumentaties van Vicente La Camera Mariño bij. Deze Spanjaard bespeelt de snaren zo zachtjes, alsof de wind de harp bespeelt. Iedere melodie is gebaseerd op een liedje uit de oudheid. L’autrier m’en aloie is bijvoorbeeld gebaseerd op een Franse folkmelodie en Palästinalied is een christelijk lied uit de vroege 13e eeuw. Het is knap hoe feilloos die oude melodieen worden gespeeld en uiteindelijk begin je diezelfde melodieen te herkennen in het gitaar- en baswerk. En dan besef je dat dat verdomd logisch is, want zonder al die oude liederen, hymnes en psalms zaten we hier nu niet te genieten van een meesterwerk.
Conclusie: The Palms Of Sorrowed Kings is een karakterstudie in mythologie, natuur en muziek waarbij alles feilloos in elkaar samensmelt. Het is een origineel metal album dat je meesleept naar een andere wereld. De instrumentale harpnummers diepen die wereld nog meer uit en voor je het weet ben je alle zorgen in je lijf en je leven vergeten. Echt een meesterlijk escapistisch album dat echt een plaats moet delen met False voor plaat van het jaar.
Op een schaal van 1 tot 10:
10