Occulta Veritas – Inner Wail

Als jongen van 22 moet je allemaal dingen doen waarin je eigenlijk helemaal geen zin in hebt: school, werken, je kamer opruimen. Daarom doen jongeren tussendoor niks anders dan gamen, buiten hangen, uitgaan of masturberen. Dan blijf je net zo lang gedemotiveerd totdat je ouders de voet vakkundig onder je achterste planten. Je kunt ook een bandje beginnen. Muziek maken, door het land reizen (geen ouders), optreden in cafés (gratis bier). Wat je daarvoor nodig hebt is doorzettingsvermogen, lef en talent. Laat de Italiaanse Daniele Vergine dat nou alle drie hebben. De 23-jarige jongen heeft niet gegamed, buiten gehangen of gemasturbeerd. Hij heeft zich alleen maar met zijn passie beziggehouden en kijk wat daarvan is gekomen: zijn eerste langspeelplaat ‘The Inner Wail’ als alter ego Occulta Veritas (Latijn voor ‘verborgen waarheid’) komt op 24 maart uit.
De album titel doet vermoeden dat we hier met een doom metalband te maken hebben. Maar nee, niets van dat alles. Onverwachte breaks, tempowisselingen, snerpende gitaarriffs, opbouwend tot een climax met gelukkig ook een paar adempauzes. Math metal en (daar issie weer) postrock in een perfecte blend met wat snufjes black metal. Eigenlijk kan ieder rock georiënteerd genre wel opgenoemd worden, want ze zijn allen aanwezig op dit avontuurlijke album. Het album ademt liefde voor muziek en creativiteit uit: elke gitaarpartij, drumfill, melodie is een uiterst precieze beslissing geweest van deze jongeman en er staan er ontelbaar veel op. Ga er maar aan staan.(DOORZETTINGSVERMOGEN).
Daarbij klinkt het alsof hij al een eeuwigheid gitaar en bas speelt. Of hij de drums uit een computer tovert of zelf inspeelt is niet duidelijk, maar het zou me niet verbazen als hij dat ook zelf doet. Hij weet, als hij een drumcomputer gebruikt, wel donders goed hoe zo’n ding werkt. Zijn gitaar en bas kent hij op zijn duimpje. Hij tovert de meest ingewikkeld rare toonladders, riffs of drumpartijen uit zijn hoge creatieve hoed (TALENT).
Maar je gaat je dan toch afvragen: is deze jongen weleens buiten geweest? Het lijkt alsof hij alleen maar muziek maakt op een donkere slaapkamer achter zijn laptop. Je gelooft het bijna niet dat hij zo jong is. Daarbij speelt hij ook nog eens in een ander bandje Noise Trail Immersion. Het houdt niet op, niet vanzelf. Gelukkig maar want deze jongen mag gewoon niet ophouden met muziek maken. Waarom niet? Luister naar het afsluitende nummer Limbo. Hoor je die saxofoon? Dat is LEF.