Oceans Ate Alaska – Hikari

Twee jaar geleden maakte ik kennis met Oceans Ate Alaska. Het betrof het album Lost Isles en hoewel het geluid op het album absoluut niet gangbaar te noemen is, intrigeerde het complexe geluid me enorm en bleef ik het album beluisteren. Opvallend was daarbij dat ik bij iedere luisterbeurt weer iets nieuws hoorde of dat een andere accent mijn aandacht opeiste.
Met Hikari vervolgt Oceans Ate Alaska de weg die ze zijn ingeslagen. Zanger James Harrison is uit het veld verdwenen maar opvolger Jake Noakes, die sinds februari bij de band zit, doet zeker niet onder voor het geluid dat James op Lost Isles presenteerde.
Hikari is qua titels en geluid ergens wat Japans georiënteerd, maar dit is zeker niet bepalend voor het geluid. De eerste twee singles Covert en Escapist bieden de luisteraar een flink doorkijkje in het geluid van Oceans Ate Alaska, maar het is toch wel weer even wennen wanneer ik het album van Oceans Ate Alaska integraal beluister.
Kenmerkend is de stevige grunt die prachtig contrasteert met de clean vocals. Daarbij mag meteen gezegd worden dat ook op Hikari drummer Chris Turner mijn aandacht compleet heeft getrokken met zijn uitstekende drumwerk. Dit uit zich al in de opener Benzaiten maar zal gaandeweg het album meermaals opduiken.
Sarin is gezegend met de nodige twists, breakdowns en hooks waarbij het gevaar om de hoek schuilt dat het een compositie wordt dat opgebouwd is uit los zand. Maar niets is minder waar. Op de een of andere manier weet Oceans Ate Alaska me continu te boeien en in plaats van een compositie te beëindigen, kruip ik geregeld nieuwsgierig op het puntje van mijn stoel om me af te vragen waar de compositie me uiteindelijk naartoe leidt.
Covert is de eerste single die naar voren is geschoven. Gezien de andere composities op Hikari is Covert een vrij toegankelijke compositie waarbij de melodieën meer in het verlengde van elkaar liggen en het refrein meer richting mainstream verschuift. Door de compositie ontspannen af te sluiten met een stuk akoestisch gitaargeluid zet de band me toch weer op het verkeerde been.
Ook Hansha ligt in het gemakkelijker-in-het-gehoor-liggende-segment. Zangtechnisch ligt de nadruk meer op de clean vocals. Muzikaal blijft het technisch interessant en complex met de nodige zware breakdowns en een zenuwtergend gitaargeluid. Met daartegenover een subtiel melodieus gitaargeluid dat bouwt op een bijzonder soort zangbasis.
In Deadweight keert de complexiteit sterk terug waarin James “Jibs” Kennedy en Adam Sytkiewicz elkaar uitdagen in een gitaarspel dat aangevoerd en versterkt wordt door een aritmisch en tegendraads ritme waarbij bassist Mike Stanton en drummer Chris Turner elkaar in buitenaardse structuren.
Veridical is de instrumentale lijm tussen Deadweight en Entrapment. Als een klimop weet de complexe muzieklijn zich om de stabiele basis heen te wikkelen en zo de wortels te verankeren die uitgroeien in Entrapment. Een compositie waarin techno-elementen en rapinvloeden hun kop opsteken.
Titelnummer Hikari kent vele lagen. Ergens is de compositie relatief rustig te noemen. Zang en begeleiding lopen synchroon maar zijn soms gebaseerd op een andere ritmepatroon waarbij het drumritme tussendoor ontzettend hard grooved.
Birth-Marked is ook gezegend met een fraai refrein dat de melodielijn vormt en beschermt. Daar tussendoor is het stevig complex musiceren waarbij de kenmerkende hooks en twists ruimschoots aanwezig zijn met daarna Ukiyo dat een instrumentaal orgasme veroorzaakt door emotionele stukken en strak drumwerk.
Oceans Ate Alaska heeft Escapist als tweede single gepresenteerd en de luisteraar kan rustig aannemen dat Escapist een goede reflectie is van wat ze mogen verwachten op Hikari. Zwaar, kronkelend, snel, complex, melodieus en muzikaal cryptisch.
Ten aanzien van Lost Isles is Hikari een mooie stap voorwaarts. Die pneumatische hamer uit Lost Isles geselt nog altijd de gehoorgang en laat je daarbij soms verdwalen in de ingewikkelde songstructuren. De ongebreidelde metalcore van Oceans Ate Alaska is diep verweven met djentelementen en liggen de techno-progmetal-stickers klaar om op het album te plakken. Hikari is niettemin een heerlijk album dat bij iedere luisterbeurt.