Oceans Ate Alaska – Lost Isles

Orks bestaan. In dit geval in de persoon van zanger/grunter/growler/screamer James Harrison van Oceans Ate Alaska uit Birmingham. Ik ben wel eens omver geblazen in het verleden door een band, maar zoiets als Oceans Ate Alaska heb ik nog niet eerder meegemaakt. De band, opgericht in 2011, timmert figuurlijk maar vooral letterlijk flink aan de weg. Mede verantwoordelijk daarvoor is drummer Chris Turner. Hoewel het eenvoudig lijkt wat hij doet, zouden zijn ultrasnelle riffs met zijn dubbele bass met gemakt het Guinness Book Of Records kunnen halen.
Lost Isles is alvast een album dat nagenoeg onophoudelijk als een pneumatische hamer je gehoorgang geselt in ingewikkelde songstructuren. Hoewel de band bekend staat als een metalcoreband mag de term technisch en/of progressief daar zeker aan vastgeplakt mogen worden. In Fourthirtytwo krijg je een instrumentaal voorproefje van wat je de rest van het album te wachten staat. Kenmerkend zijn de vele ‘hooks’ en ‘twists’ in de muzikale stukken. Zanger James Harrison heeft vele zangkwaliteiten. Moeiteloos wisselt hij van screams naar uiterst diepe grunts die je borstbeen doen trillen terwijl bassist Mike Stanton en drummer Chris Turner het pompende ritme verzorgen en het gitaarduo Adam Sytkiewicz en James “Jibs” Kennedy de nummers van de nodige riffs en uiterst precaire gitaardetails voorzien. Los van het muzikale geweld is er wel zeker sprake van melodie. In nummers als Horse, Vultures And Sharks en Floorboards laat James de clean vocals vibreren in prachtige stukken. Floorboards begint sowieso met een prachtig akoestisch stuk muziek dat daarna uit loopt in een soort van avant-gardistische sfeer terwijl de melodielijn op de achtergrond door blijft lopen. Ook in Linger hebben we te maken met een uiterst muzikaal akoestische setting met tokkelende gitaren. Deze setting blijft doorgaan terwijl de drumpartij hier over heen walst. Mocht je nog niet genoeg hebben van de onregelmatige bruutheid van de band weten ze de zenuwen in Part Of Something aardig te raken. Relatief rustig (voor het album) is slotstuk Mirage waarin het enigszins gekwelde stemgeluid het verhaal vertelt.
Lost Isles laat zich niet in één keer doorgronden. Het uiterst technische en geraffineerde muziekspel dat zich tentoon stelt in de composities zit zo vol onverwachte wendingen en muzikale details dat je iedere keer weer verbaasd bent over het nummer. De snelheid van het drumwerk blijft me helemaal verbazen. Oceans Ate Alaska maakt metalcore met een hoofdletter en Lost Isles is een album dat steeds meer gaat groeien naarmate je het vaker beluistert. Een heel bijzonder exemplaar. Zeker even bekijken op het net.