De afzonderlijke delen/EP’s worden steeds ingeleid door een stuk tekst waarin het ‘hart’ centraal staat. Het hart dat alle aspecten van het leven doormaakt. De goede, warme en mooie momenten, maar zeker ook de momenten waarbij het hart breekt, bloedt en littekens vergaart.
De eerste drie composities worden gekenmerkt door een fikse knipoog naar de nu-metal. Awakening zou niet misstaan binnen het KoRn-repertoire. De wat lijzige zang van Timo Rotten past in de groove die gezet wordt middels een fraaie melodie. Daartussen krijgt de compositie een lekkere boost met dito riffs en grunts. Sulfur is ten aanzien van Awakening ultrasnel en neigt enigszins naar de deathmetalkant en op zijn minst naar het geluid van Machine Head waarbij elementen uit het Slipknotgeluid naar voren komen. De nietsontziende ritmemachine vertraagt halverwege tot een superloom stuk muziek waarin het basgeluid van Thomas Winkelmann mooi naar voren komt.
Vanaf Skin glijdt de muziek van Oceans meer naar een mainstreamgeluid. Nog altijd zijn er die krachtige en heftige uitspattingen maar het luistert allemaal vrij gemakkelijk weg. Na het tussenstuk Longing volgt Oceans de ingeslagen weg met Home en I Want To Be Whole Again. Laatstgenoemde compositie ligt wel wat zwaarder in het gehoor. Het tempo is vrij traag en kabbelt zijn vier minuten een beetje vol. Ik kan niet zeggen dat het geheel inspireert.
Met Lying=Dying start Ocean wel weer straf. Hier weet Oceans krachtige stukken en melodie mooi te mengen tot een volwaardig prettige compositie waar de metal weer compleet aanwezig is.
Dan is het weer tijd voor de interlude Clarity om uit te monden in de compositie If There’s A God She Has Abondoned Us. Bijzonder omdat het woordje She hier verwijst naar God. Een nogal onorthodoxe teksttwist. Muzikaal is het dit een subtiele compositie die in al zijn, of haar, emotionele karakter erg meeslepend is.
Het einde van het album wordt gekenmerkt door een fikse metalvibe. I Sing Alone en titelnummer Hell Is Where The Heart Is overtuigen nog even aan het eind. Het zijn misschien wel de twee meest brute composities op het album waarbij er wel zeker plaats is voor goede melodieën.
Hell Is Where The Heart Is is een aardig album met een goed begin en een goed einde. Daartussen laat Oceans wat mij betreft de steken een beetje vallen.