Odd Palace – Things To Place On The Moon

Bij het horen van Things To Place On The Moon had ik, zoals vaak het geval is bij eerste luisterbeurt, niet meteen het idee dat ik iets bijzonders in handen had. Toen ik een paar uur later besefte dat ik de compositie Carnivore toch maar niet meer uit mijn hoofd wist te krijgen, ging ik toch twijfelen en werd het album ineens een fascinatie. Een fascinatie die tot de vandaag nog altijd aanwezig is. Hoewel de Denen zichzelf mogen omschrijven als proggers, ligt de muziek op Things To Place On The Moon niet in de gangbare progpaden. De onregelmatigheden, de bijzondere ritmes en gebruik van blaasinstrumenten wijzen enigszins naar de invloedssferen van Protest The Hero en King Crimson, maar Odd Palace heeft wel degelijk een eigen smoelwerk.
Opvallend en prettig is het heldere stemgeluid dat uitstekende past in de wisselende sferen en soms doen denken aan het theatrale van Incura in bijvoorbeeld Liar’s Attire en Saybia en Incura in Through Your Eyes. Vooral in de laatstgenoemde compositie is het in het begin in een a-capellastart genieten.
Muzikaal gezien is het zo heerlijk dat Odd Palace mooi gebruik weet te maken van sterke contrasterende stukken. In het eerder genoemde Carnivore heeft dat contrast vorm gekregen in de coupletten en de refreinen en weten de Denen een mooie groove halverwege neer te zetten. Dat ze trouwens kunnen grooven bewijst Odd Palace nogmaals in The Alchamist. In rap tempo weten basgitaar en rhythmgitaar binnen het afwijkende drumritme een sterke vibe te creëren. In Counterpart krijgt de basgitaar een flinke vinger in de pap en dat komt sterk naar voren.
Het zwaartepunt van het album ligt echter voornamelijk in het midden. Titelnummer Things To Place On The Moon heeft werkelijk mijn hart gestolen. Het duurt bijna aan kwartier, maar wat er in die tijd allemaal gebeurt is in de eerste plaats niet afdoende te beschrijven en in de tweede plaats is het vooral de beleving die van deze compositie een prachtexemplaar maakt. Het akoestische intro, begeleid door slechts een wat voorzichtig stemgeluid doet bijna denken aan een singer-songwriter. Gaandeweg de compositie krijgt de zang wat ruimtelijks en melancholisch over zich tot het geheel even helemaal los gaat in een krachtige opwelling. Dit wordt al snel door de band zelf de kop ingedrukt, maar dit blijkt niet afdoende te zijn. De getemde en georganiseerde chaos komt spijkerhard terug met in het kielzog allerhande invloeden en stijlen die van deze compositie een onweerstaanbare mix maken. Hysterisch, gevoelig, akoestisch, klassieke gitaar, Spaanse gitaar en zelfs een wat reggae-achtig ritme passeren de revue en het blijkt maar weer eens dat gekte en genialiteit nauw verwant zijn en zij aan zij liggen.
Net bijgekomen vervolgt Odd Palace met Delirious de ingeslagen weg. Ritmes laveren weer van groovend naar melodieus naar onregelmatig terwijl de zang je wederom pakt en de meeslepende compositie zich bezit van je neemt. En ze laten niet los. In Insomnia en Dead End blijft de spanning bestaan en zorgt de schijnbaar improviserende band dat je blijft luisteren naar sterk opgebouwde composities.
Things To Place On The Moon blijkt bij nader inzien veel en veel meer in zich te hebben dan ik in eerste instantie ook maar kon vermoeden. Odd Palace heeft met dit album echt wel een meesterstukje afgeleverd dat mag groeien en zeker nog vaak gedraaid mag worden. Hoewel het soms wat complex in elkaar lijkt te zitten is het een sterk album geworden dat vooral beleefd, gevoeld moet worden. Zie het album als een ‘ongewoon paleis’ met vele verrassende kamers en nisjes die allemaal een geschiedenis hebben en een verhaal weten te vertellen.