In druilerig Amsterdam is er altijd de thuishaven voor menig rock- en metal liefhebber. Om de hoek van het Leidseplein stonden er bij aankomst al een aantal mensen te wachten bij de Melkweg. Ondanks de onduidelijkheid over de begintijd begint de zaal al behoorlijk vol te lopen voor de opener van de avond; Defects.
De band betreedt met veel enthousiasme het podium en begint vol overgave aan hun setlist. Het publiek moet de kou en regen nog een beetje van zich afschudden maar laat zich goed opwarmen door de band. Tony (vocals) vraagt tijdens het eerste nummer, Scapegoats, al om een cirkelpit. Dit lijkt nog iets te vroeg voor het publiek wat wel de hoofden op en neer laat bewegen op het ritme van de muziek. Op de momenten dat Tony zijn grunts parkeert voor clean vocals pakt Luke (gitaar) het hardere vocale werk naadloos op. De band is duidelijk klaar voor het publiek en er wordt regelmatig interactie gezocht. Zo wordt gevraagd om te springen en het publiek volgt braaf. Bij het nummer End of Days gaan zowel Tony als Luke in harmonie met cleane vocalen. Vaak zijn clean vocals bij bands in dit genre live een gevoelig onderwerp. Defects weet echter met vlag en wimpel voor deze test te slagen. Na een kleine moshpit, een hoop telefoons in de lucht bij Dream Awake, een nieuw nummer (Broken Bloodlines), een inspirerende speech en toch eindelijk op verzoek van Tony een cirkelpit is het tijd voor Defects om het podium te verlaten. Hoewel slechts 5 mensen hun hand op steken bij de vraag wie al eerder van de band heeft gehoord, gaat het gehele publiek deze band zeker onthouden.
Na een change-over gevuld met klassieke meezingers zoals Bon Jovi’s Living on a Prayer is het tijd voor de tweede band van de avond; Caskets. De 5 mannen uit Leeds zijn geen vreemden voor de meeste bezoekers. Het enthousiasme is duidelijk te merken bij een groot aantal fans als de mannen het podium betreden en de setlist aftrappen met Guiding Light. Aan het begin van de set staan helaas de vocals van Matt en de backing vocals van Craig (gitaar) vrij zacht. Gelukkig wordt dit door de set heen steeds beter in balans gebracht met het muzikale geweld van de band. Net als Defects weet Caskets veel interactie met de zaal in de show te verwerken. Naast de praatjes tussen de nummers door zie je elk bandlid duidelijk contact zoeken met zowel de mensen vooraan als verder achter in de zaal en op het balkon. Vooral Chris (bas) maakt met vele handgebaren, waaronder hartjes, duidelijk dat hij heel blij is met het publiek. Naast de goede vocals van Matt en Craig krijgt ook de zaal een goed rapportcijfer voor de gouden keeltjes die Matt vervangen en ondersteunen in onder andere het refrein van Drowned in Emotion. Met een grote glimlach op zijn gezicht laat Matt dan ook zijn microfoon op het publiek gericht. Tijdens More Than Misery legt Craig zelfs zijn gitaar even weg om de bridge volledig met microfoon in de hand al springend over het podium de zaal in de schreeuwen. De energie is duidelijk te voelen in de zaal als bij het nummer Too Late het publiek in een kolkende massa van springende mensen veranderd. De pet van Matt moet eraan geloven en die eindigt dan ook tijdens dit nummer op vloer van het podium. Onder luid gejuich zet de band het laatste nummer, Glass Heart in en met veel applaus verlaat de band daarna het podium.
Hoewel het een zondagavond is en de meeste mensen al twee sets uitbundig meebewogen hebben op de muziek staat iedereen te popelen voor Of Mice & Men. De lampen gaan uit en David (drums) loopt naar zijn drumkit. Samen met de lichtman zweept hij het publiek op door al staande op zijn drums te slaan. Zodra Bones Exposed begon, probeert het voltallige publiek zich dichter naar het podium te bewegen. Dit gaat toch niet gemakkelijk in een uitverkochte Melkweg, maar het laat wel zien hoe graag iedereen bij dit feestje wil zijn. De band windt er totaal geen doekjes om en laat meteen al het geweld los wat ze uit California meegenomen hebben naar Europa. Na slechts 3 eerdere shows deze tour zit de energie er nog volop in bij deze mannen. Het goed gekende Would You Still Be There uit 2014 wordt luidkeels meegezongen door het publiek. Dat het publiek goed mee kon zingen hebben ze bij Caskets al bewezen. Dat het vooral ook hard kan, wordt nu bij Of Mice & Men ook uitvoerig bewezen. Met onder andere Castaway, Warpaint, Indigo en Into the Sun van de nieuwste release wil de band vooral het nieuwere werk laten horen. Gelukkig worden ook oudere nummers zoals het eerdergenoemde Would You Still Be There en O.G. Loko (2011) gespeeld. Net als de eerdere bands wordt er uitvoerig contact gezocht met het publiek. Als bezoeker geeft dit toch een speciale toevoeging aan de ervaring. Het voelt echt alsof de band er voor jou is. Elk aangekondigd nummer wordt met luid gejuich ontvangen en het publiek doet braaf wat de band van ze vraagt. Ook ongevraagd wordt regelmatig de energie naar standje 11 gepusht. De band weet een fenomenale show neer te zetten en laat zien dat een zaal als die van de Melkweg eigenlijk te klein is voor een band van dit formaat.
Na het spelen van de grote favoriet Second & Sebring van hun debut album als encore verlaat ook Of Mice & Men het podium en is het tijd voor het publiek om de regen buiten weer op te zoeken. Ik vermoed dat menig bezoeker een zware maandag ochtend tegemoet gaat, maar van spijt zal absoluut geen sprake zijn.
Foto’s: Evy Wisse
