De bewonderaars van het Amerikaanse muziekgezelschap Of Mice & Men, zullen weinig reden tot klagen vinden. Met uitzondering van één enkel geval, presenteert de band om de twee jaar (of soms zelfs minder) een nieuw muzikaal werk. Zo zit er tussen de lanceringen van Echo en het recent uitgebrachte Tether slechts een tijdsbestek van 22 maanden.
De verse plaat begint met Integration, waarbij de opmerkelijke wijziging in stijl onmiddellijk naar voren komt. Waar normaliter de veelgebruikte screams worden afgewisseld met cleane vocals, is het hier een nieuw probeersel van Aaron. De eentonige zang gaat niet gepaard met de Metalcore die door de instrumenten ten gehore wordt gebracht. Derhalve kunnen we spreken van een weinig geslaagde ‘integration’. Warpaint en Eternal Pessimist klinken zoals we de band kennen. De krijsen zijn solide en de composities vallen in lijn met wat men mag verwachten van deze Amerikaanse formatie. Dat Of Mice & Men op dit album een toegankelijkere sound neerzet horen we op Shiver. Het al eerder besproken probeersel van dromerige vocalen komt echter niet optimaal tot uiting en doet hiermee afbreuk aan de rest van het album.
Pas halverwege de plaat worden we geconfronteerd met het eerste pakkende riedeltje in de vorm van Into The Sun; voorzien van een herkenbaar refrein en verrijkt met elektronische elementen. Castaway kent daarentegen de gaafste riff en is misschien wel het meest complete en uitgewerkte nummer van deze plaat. Daarentegen vertoont het titelnummer Tether een overdaad aan zoetsappigheid, welke enkel wordt versterkt door de afsluitende nummers Indigo en Zephyros. Het mist alle kracht waar een band van dit kaliber op drijft. Alles is volledig gladgestreken, echter zonder voortreffelijk resultaat. Daar waar een softere sound vaak best ten goede kan komen, is het hier eerder een verschrikking.
Of Mice & Men bewandeld het pad der commercie. Desalniettemin blijft het de vraag of dit tot succes zal leiden. Het ontbreekt aan aantrekkingskracht en blijft zelfs na herhaalde luisterbeurten niet hangen. Een stap in de verkeerde richting op een nagenoeg perfecte discografie.