Omnia – Musick and Poëtree

Hoe verwerkt een populaire paganfolk band een zeer turbulente periode? Die vraag komt op wanneer deze dubbel EP in onze brievenbus belandt. Turbulent was het zeker voor Omnia. Een begrip in de paganfolk, Keltische wereld werd immers verrast door het vertrek van verschillende leden van de band. Op zich niet zo erg ware het dat een deel van de pijn in het openbaar kwam. Het gevolg was dat het trouwe Omnia kamp zich leek te splitsen in tweeën. Daarnaast kwam de discussie na het optreden op Castlefest verder op gang. De gedrevenheid van, vooral, Steve als het gaat om natuur en politiek ging een deel van het publiek te ver. De discussie van de muzikale richting waarin Omnia zich beweegt (van felle, fiere Neo-kelten/ paganfolk, naar theater georiënteerde pop/folkmuziek) was nog niet eens over en deze turbulentie kwam er al overheen. “Musick and Poëtree” is eigenlijk een nieuw begin, terwijl het voor iedere luisteraar onmogelijk is om het imposante verleden van Omnia los te laten. Punt is dat “Musick and Poëtree” de discussie niet zal verstommen, maar eerder verder zal opvoeren. Hoewel het Poëtree gedeelte meer als een leuk tussendoortje gezien moet worden met covers die Steve en Jenny (beter bekend als Stenny) inspireerden is het wel duidelijk dat de stap naar de theaters en de popmuziek zich verder heeft ontwikkeld. Bovendien is Stenny op deze release eigenlijk Omnia, want de inbreng van de nieuwe bandleden lijkt niet zo groot. Dat is erg duidelijk bij de vertalingen van Stenny’s inspiratiebronnen (Poëtree), maar ook op Musick die toch omschreven wordt als Omnia. Meest opvallend bij het akoestische Poëtree zijn wel de letterlijke (en daarmee overbodige) vertaling van ‘Het Dorp’ en de veel te kalme bewerking van ‘Lili Marleen’. Beter klinkt de bewerking van ‘Mercy Seat’ van Nick Cave. Op Musick valt er gelukkig wat meer te genieten. Ook hier viert de popmuziek hoogtij, maar wordt het ook duidelijk dat Stenny het nog niet verleerd is om goede nummers te schrijven met ‘Stand Up’ en ‘I Don’t Speak Human’. Hun nieuwe vertaling van ‘Fee Ra Huri’ bewijst dat melodie belangrijker is geworden dan brute, imposante kracht. ‘Xtatica’ is een vocaal mooi nummer, maar bewijst eigenlijk verder hetzelfde als ‘Fee Ra Huri’. Bovendien is opener ‘Free’ een popnummer zonder al teveel diepgang. Kortom, met “Musick and Poëtree” bewijst de band dat men richting de theaters wil en minder op grote Keltische/ middeleeuwse festivals thuishoort. Voor een deel van hun fans zeker een teleurstelling, voor de ontwikkeling van de band is het mogelijk een logische stap. Aan de andere kant heeft men nu besloten tot een rustpauze, dus het kan volgend jaar zomaar weer anders zijn. Zeker omdat de opgewaaide stof de kans heeft om te landen. Het is zoals ze het zelf zeggen; ‘Omnia isn’t music. Music is just the sound our life makes while we live it’. We wensen ze veel wijsheid toe de komende periode!