Helaas stopt de euforie wanneer zanger, gitarist en oprichter Raj Krishna zijn mond opendoet om te gaan zingen. Los van het feit dat het nummer een beetje doodvalt en weinig diepgang kent tijdens de vocale momenten, klinkt zijn stem allesbehalve passend. Een eigenschap die zeker de eerste drie composities blijft aanhouden. Dat is jammer, want gitaartechnisch weten Raj Krishna en Blake Rurik me sterk te overtuigen met stevige goede solo’s. De genoemde stijlwisselingen zijn goed geplaatst en zorgen er voor dat de eenheid op de EP blijft bestaan. Ook in Resistance en Seven Sisters blijf ik eenzelfde gevoel ervaren.
In het instrumentale Fall Of The Empire, dat ruim zeven minuten duurt, is het optimaal genieten van de muzikale kwaliteiten van OmnisighT. Het start allemaal rustiek en akoestisch, maar wordt snel gevolgd door een sterk, aan doommetal gerelateerd, geluid. Gedurende de compositie zijn er de nodige muzikale uitstapjes waarin het gitaargeluid sterk naar de voorgrond wordt geplaatst op diverse manieren. Enerzijds zijn er de diverse alternatieve gitaarmelodieën met anderzijds oorstrelende gitaarsolo’s waarin drummer Chris Warunki zijn ding op de achtergrond uitvoert met behulp van bassist Dave Shannon. Het voelt als een geslaagde zeven minuten durende jamsessie.
In titelnummer Power Of One wordt bijna jazzy gestart. Voor mij de meest progressieve compositie op de EP. Voor het eerst stoor ik me niet heel erg aan het stemgeluid van Raj, maar helemaal lekker klinkt het ook niet.
The Power Of One is kort samengevat een bijzondere EP. Muzikaal gezien laat OmnisighT een sterk en technisch muziekspectrum horen, maar het zou de band echt goed doen wanneer ze op zoek zouden gaan naar een uitbreiding in de bezetting en daarmee de zang naar een hoger niveau weten te tillen.
Aan aspiratie geen gebrek in ieder geval.