One Last Legacy – II

Opgericht in 2011 bracht One Last Legacy het debuut Chapter One uit in 2013. Vijf jaar later is het dan tijd voor het tweede album met de veelzeggende titel II. Een album dat allereerst opvalt door het prachtige artwork maar muzikaal zeker ook wat te bieden heeft. Noem het een kruising tussen Machine Head en Five Finger Death Punch; feit is dat er stevig wordt gerockt op II. Het duo Tobias Roick en gitarist Christopher Szechowski zijn goed in staat om composities te schrijven waarbij krachtige metal centraal staat.
Daarbij maken ze gebruik van een mengeling van clean vocals en agressieve zang. En het is bij de clean vocals waar ik regelmatig mijn vraagtekens zet. Ik moet zeggen dat het ook een kwestie van wennen is, maar niet altijd is Tobias bij het gebruik van de clean vocals erg overtuigend en zorgt het vooral in Assert A Claim en Collapse niet voor een ‘wauw’-gevoel terwijl dat helemaal niet nodig is want muzikaal staat het als een huis en is vooral Assert A Claim in de refreinen met de krachtige zang erg sterk. Hetzelfde geldt eigenlijk voor het sterke You Failed. De compositie grooved als een t**t en vooral gitaartechnisch wordt er goed doorgezaagd. De tempowisselingen zorgen voor genoeg spanning en vraagt drummer Silas Schue op een sterke manier om aandacht. Ik blijf achter met een duaal gevoel.
In het balladachtige Private Hell is het juist het wat nasale stemgeluid dat dan wel weer beter in de sfeer van de compositie past. De compositie is mooi opgezet met een krachtig refrein en een fraai passende gitaarsolo. Torn, dat een mooi vervolg is op Incoming start heftig. Overeenkomsten met Machine Head zijn hier op zijn plaats met een aansprekende melodielijn in de basis. Het tempo is goed en het krachtige geluid spreekt erg aan. De vertraging in de compositie komt precies op het goede moment.
Resurrection heeft eenzelfde groove, maar dan in een langzamere setting. Opvallend is de onevenredige voortstuwing van gitaar en drum. De combinatie van een stevige rockstem en de clean vocals past hier dan toch weer helemaal. Het refrein is daarmee heerlijk om mee te brullen, terwijl je muzikaal opgezweept wordt.
Heeft One Last Legacy met Resurrection een dijk van een compositie neergezet. De koek is nog niet op wanneer Release The Kraken wordt ingezet. Het tempo ligt een stuk hoger en in de basis het ondertussen vertrouwde geluid van de band. Ook hier is de combi van clean en agressie passend in het geheel.
Met II heb ik dus wat gemengde gevoelens. Enerzijds is II een heel krachtig album dat wel wat potten kan breken. Anderzijds overtuigen de clean vocals niet altijd even goed en dat is dan wel weer jammer van het complete geluid. Over het algemeen genomen blijft er een tevreden gevoel achter waarbij vooral de eerste helft van het album wel aanspreekt.