We ontvingen van deze band een prachtige cd box. Vijf cd’s, prachtig uitgevoerd artwork. In die zin al een aanwinst voor je platenkast. Mooi dat er ook in de uitvoering van cd’s in deze tijd van vinyl en digitale muziek nog veel tijd en geld wordt gestoken. Maar goed, over naar de band en de muziek.
One Velvet Winter is afkomstig uit Heemskerk en bestaat uit maar liefst 8 personen. Belangrijkste brein van de band is Stef Kohler, die gitaar, toetsen, sitar, bas en zang voor zijn rekening neemt. Dit album is de opvolger van het vier jaar geleden uitgebrachte The Leftovers of Hope. Het mag dan dus bestaan uit vijf cd’s, het is geen verzameling van eerder werk of zo maar gewoon één geheel.
Het is een thema plaat geworden over COVID. Zowel de teksten als het artwork verhullen dat niet bepaald. Wellicht voelt dat nu alweer een beetje gedateerd. Maar uiteindelijk worden er ook nog genoeg albums geschreven over de Eerste Wereldoorlog, dus waarom niet over dit stukje historie.
Met maar liefst viereneenhalf uur aan muziek is het een flinke zit. Echter, hem zomaar opzetten in de auto of tijdens je werk doet de muziek geen recht. Het is een muzikaal avontuur dat vooral te classificeren is als doom metal, maar ook invloeden heeft van prog, avant-garde en psychedelische rock met lange, uitgesponnen nummers. Er mag dan ruimschoots plek zijn voor ons geliefde snaarinstrument (al dan niet met distortion), ook andere instrumenten die minder voor de hand liggend zijn in het heavy genre komen voorbij. Zo horen we Hexakosiohexe kontahexaphobia een cello, op When Jesus Nearly Drowned ook nog eens een sitar en op The Kovid Kvlt Part 1 een theremin. Het zorgt voor een gelaagd geluid dat klassieke composities rivaliseert. De vaak wat ingetogen orkestratie zorgt ervoor dat wanneer we een lekker elektrische gitaarsolo horen die extra hard binnenkomt. De vrij spaarzame vocalen gaan van wat meer traditioneel naar koorzang in combinatie met spoken word en samples. The Black Bat Part IV is een bekende, een mooie, creatieve en ingetogen vertolking van Blue Öyster Cult’s Don’t Fear The Reaper. Wanhoop, verval en angst druipen van het geluid van alle nummers af. Een prima illustratie van die onzekere tijden. De productie klinkt ook vanaf cd ontzettend warm, knap gedaan.
Kortom, meer een kunstwerk dan gewoon een metal album.