Deze sludge band uit Groningen serveert ons een viertal zwartgallige nummers voor de wintermaanden met dit nieuwe album. De leden verdienden hun sporen eerder bij Ravenwiek, Grinding Halt en Ortega. Het meeslepende, logge gitaargeluid is wat we mogen verwachten van doom en sludge. De toevoeging van keyboard en wat elektronica zorgt voor een extra mysterieus laagje. Vooral op Null komen die elementen mooi tot hun recht en door de onheilspellende sfeer die ermee wordt gecreëerd op Ruins. De wanhopig klinkende vocalen in combinatie met de hypnotische riffs en productie maken van de grootste pretletter nog een doemdenker.
Met vier tracks op de plaat zou je misschien denken dat we hier met een EP te maken hebben, maar gezamenlijk klokken de nummers toch op 41 minuten. Kortom, een heuse langspeler met songs die elk pop element achter zich laten. Taaie kost, maar genieten voor de liefhebber van mensen die Eyehategod of een Neurosis te commercieel en vrolijk vinden.