Dat is verdomde jammer, want met de zeven tracks op het album weet Opalized me flink te raken. Niet alleen klinkt het geheel uiterst professioneel; ze weten als geen ander hoe een compositie netjes opgebouwd kan worden. Een band die zowel in een voorprogramma van Max Cavalera als van Trivium kan fungeren.
De composities zijn oerdegelijk opgebouwd waarbij melodie en bruut metalgeweld elkaar moeiteloos en naadloos afwisselen. Met The Fall wordt er rustig begonnen alvorens de bom barst. De mix van een krachtig gruntgeluid en heldere clean vocals alsmede een aanstekelijke en trefzekere melodie zorgen ervoor dat Gives It Back snel blijft hangen. Een krachtige breakdown is de aanzet tot een opzwepend ritme dat door een versnellend gitaargeluid extra versnelling met zich mee krijgt. In The End Of Human Reign tapt Opalized uit eenzelfde vaatje en levert hiermee een uitstekende start op van het album. Wat vooral opvalt is het leuke dubbelspel tussen gitaar en drumwerk.
Unity wordt daarna stevig neergezet door een heavymetalriff die zeer zeker ondersteund wordt door een sterke ritmesectie waarin drummer Seeklone stevig van zich mag doen laten gelden. Samen met bassist Rémy Pasques biedt hij alle composities een sterke ondergrond waarop de rest kan voortbouwen. Een sterke gitaarriedel van Joachim Touron geeft Unity extra smaak aan deze compositie. Iets dat ook later op het album voor de fraaie accenten zorgt. Hoewel Boris Kasnov in deze compositie laat horen over een almachtige strot te beschikken is het niet zozeer de zang die de variatie biedt, maar meer de muzikale voortgang die hier verantwoordelijk voor is.
Bij de start van Black Flag is er heel even rust door middel van een lekker jazzy loungegeluid. Maar voordat ik mezelf met een goed glas whisky in mijn leren fauteuil heb genesteld start de compositie uptempo en krachtig. De diepe grunts hebben in het begin een fraaie hoofdrol terwijl drummer Seeklone het van de nodige bruutheid voorziet. Een compositie die dicht bij het geluid van Max Cavalera komt. Na een korte adempauze gaat het Zuid-Franse beest weer los. Aanvankelijk met een dijk van een gitaarsolo alvorens Boris invalt in een sfeer die wat weg heeft van Terrorize van het album Inflikted van Cavalera Conspiracy.
Ik merk dat ik naarmate het album vordert ook steeds hongeriger wordt naar meer. Met Near Death Experience word ik op mijn wenken bediend. Deze compositie toont me een compleet plaatje van stevige metal(core). Het is opzwepend, krachtig en biedt qua zang een perfect evenwicht. Een groovende breakdown maakt het geheel af. Tot ik in Rising From The Ashes nog eenkeer helemaal los mag gaan. Melodie en bruutheid gaan hand in hand en van begin tot eind komen er zowel elementen van metalcore alsmese van snelle deathmetal voorbij.
Ik ben om. Opalized is niet zomaar een bandje die je voorbij mag laten gaan. Deze band verdient meer dan ergens driehoog één keer in de week te repeteren en te schrijven. Deze band hoort menig podium in Europa onveilig te maken met hun opzwepende en krachtige muziek. Voor 2017 is de toon alvast gezet. Ik ben benieuwd wie dit album kan gaan overtreffen.
Verplicht luisteren!