Operation: Mindcrime – 013 (Tilburg) 27/11/2015

Het in 1988 uitgebrachte album Operation Mindcrime van de Amerikaanse progressive metal band Queensrÿche mag als een klassieker in het metal genre beschouwd worden. Het is een iconisch concept album, en naast de theatrale nummers is het vooral de stem van Geoff Tate die dit album uniek maken. Het is op dat moment het derde studio album van de band, en markeert de grote doorbraak.
In 2012 gaan Geoff Tate en de rest van Queensrÿche uit elkaar. Helaas is dit afscheid niet vriendschappelijk, en na een hoop touwtrekken over rechten op de bandnaam en het mogen spelen van nummers vormt Geoff een nieuwe band genaamd Operation: Mindcrime. Hij krijgt geen recht om onder de naam Queensrÿche een nieuwe band op te richten, maar wel de exclusieve rechten op de beide Mindcrime albums. En dat laatste is nu precies wat er vanavond in de 013 gaat gebeuren: de klassieker uit 1988 gaat integraal gespeeld worden.
In een niet bomvolle zaal zijn mijn verwachtingen hooggespannen: het is de eerste keer dat ik Geoff live meemaak. Er volgt geen bombastische opening, maar de intro I remember now waarin de band plaatsneemt op het podium voor Anarchy-X. In het aansluitende Revolution Calling verschijnt Geoff himself op het podium. Hij kan op een prima ontvangst rekenen van een zeer gemengd publiek: een blik om je heen bevestigt dat het album wat we vanavond gaan horen tijdloos is: een groot gedeelte van het publiek was nog niet eens geboren toen het uitgebracht werd…
Wat er dan volgt, is een fenomenale uitvoering van het album. We zijn inmiddels 27 jaar verder, en hoewel z’n stem in de uithalen wat aan kracht ingeboet heeft, weet Geoff live nog zeer goed te overtuigen met z’n zeer karakteristieke stem. Hij is omringd door Simon Wright (drums, ex AC/DC), John Moyer (Bas, Disturbed), Kelly Gray (gitaar, Queensrÿche), Randy Gane (toetsen, Queensrÿche – ‘Rage for Order’) en Scott Moughton (gitaar, Geoff Tate solo band) en dit vijftal weet een perfecte muzikale vertolking van het album neer te zetten.
Aansluitend een vertolking van het album met als absoluut hoogtepunt het theatrale Suite sister Mary, wat voor mij een kippenvel momentje is. Zoals het hoort wordt er geen woord met het publiek gewisseld: pas als Eyes of a stranger uitgestorven is richt Geoff het woord tot de zaal. Hij bedankt heel beleefd de aanwezigen, vertelt ze wat ze zojuist gehoord hebben en wat ze nog gaan horen. Netjes gekleed is het geen rockster (meer) op het podium, het is een echte gastheer. Hij vertelt over het album The key, en dat we daar nu een paar nummers van te horen gaan krijgen, te weten Re-inventing the future, The stranger en Burn. Om vervolgens ook weer naar vroeger terug te grijpen met Damaged en Take hold of the flame. Om nogmaals de aanwezigen beleefd te bedanken voor hun aanwezigheid en het podium te verlaten.
Om een lang verhaal kort te maken: een hoop gefluit en een encore. En wat voor een! Vaak komen bands terug voor nog een enkel nummertje, met heel veel geluk twee stuks. De 013 wordt getrakteerd op niet minder dan vier hoogtepunten uit het eerdere Queensrÿche tijdperk: Silent lucidity, The thin line, Jet city woman en als echt allerlaatste nummer Empire.
Ik weet niet of de verdeeldheid van Queensrÿche en Geoff ook voor een verdeeldheid van de fans gezorgd heeft. De laatste twee concerten van eerstgenoemde die ik gezien heb waren druk bezocht, terwijl de opkomst vanavond niet bijster hoog is. Bijkomend voordeel: de mensen die er vanavond zijn, die willen er ook zijn. Geen mensen die komen omdat er toevallig een hip bandje speelt wat op dit moment in de spotlights staat. De sfeer in de zaal is dan ook bijzonder goed te noemen, met een opvallend laag aantal telefoons full-time boven het publiek zichtbaar. Een groots concert voor een klein publiek, mooier kan ik het niet maken…