Aan de ene kant is er de (rock)kant die goed tot uiting kwam op het soloalbum van Geoff Tate. Aan de andere kant is er het project Operation: Mindcrime waarvan The New Reality het slotstuk is van de trilogie die met The Key in 2015 begon en met Resurrection in 2016 een vervolg kreeg. Het hele verhaal van de trilogie ben ik, eerlijk gezegd, al helemaal kwijt. Muzikaal gezien ligt de New Reality sterk in het verlengde van Resurrection. Dat betekent dat we enerzijds te maken hebben met sterke composities die het stempel van Geoff Tate nadrukkelijk dragen en anderzijds is The New Reality doorspekt met meer atmosferische sfeerbeelden die de composities dragen. Dat brengt me ook bij het beluisteren van The New Reality wel wat in de war. Lag het zwaartepunt op Resurrection voornamelijk in het midden van het album. Bij The New Reality is de eerste helft muziek die meer richting de rock/metal op gaat. Het duurt wel even bij de opener A Head Long Jump voordat het kwartje bij me gaat vallen. Bij aanvang van de eerste single Wake Up ben ik wel wakker. Wake Up is een echte Tate-klassieker waar de melodie aanspreekt en Geoff Tate klinkt zoals ik hem graag hoor. De band achter hem (waaronder Kelly Gray en John Moyer) klinkt geolied en vooral gitaartechnisch is het genieten. Het zwaartepunt in It Was Always You is zeker het drumgeluid dat krachtig naar voren is gezet.
Wanneer The Fear wordt ingezet, is het drumgeluid weer sterk aanwezig, maar muzikaal blijft de band wat steken in voortkabbelende sferen. Ergens fascineert de compositie me wel weer door het herhalende principe, maar helemaal overtuigt ben ik toch niet. Met Under Control keert Geoff Tate weer terug naar het Queensrÿchegevoel. Zijn manier van zingen boeit en de melodie zit verpakt in een krachtig muzikaal omhulsel. Het titelnummer borduurt voort op het gevoel dat ik heb bij The Fear en in My Eyes is het soms bijna avantgardistisch en lijkt de kakafonie in eerste instantie geen doel op zich te hebben. Daarna ben ik de draad nu ook muzikaal een beetje kwijt tot de laatste compositie The Same Old Story. Deze compositie raakt me wel, hoewel ik het toch fijner had gevonden wanneer de trilogie met wat meer vuurwerk was afgesloten dan dit rustige muzikale sfeerbeeld.
Ik heb een zwak voor Geoff Tate. Ik vind hem nog altijd behoren tot de top van de beste metalzangers van het moment, maar muzikaal gezien kan hij me niet altijd (meer) bekoren en dat vind ik jammer. The New Reality is voor mij een album geworden waarbij ik hetzelfde gevoel heb als bij Resurrection. Het is voor een groot gedeelte precies de muziek waar ik zo van houd en die ik verwacht van Geoff Tate. Maar de uitgesponnen muzikale observaties die regelmatig van het saxofoongeluid van Tate worden voorzien, liggen mij minder. Over de hele linie blijft Geoff Tate bij mij het voordeel van twijfel behouden, hoewel ik daarin niet eens zeker ben of wel zo objectief kan zijn als ik zou willen.