Operation:Mindcrime – Resurrection

Terug in 1994 maakte ik met het album The Warning kennis met de band Queeensrÿche. Het daaropvolgende Rage For Order zorgde ervoor dat ik de band en met name zanger Geoff Tate altijd een warm hart heb toegedragen en zijn stemgeluid en composities behoren voor mij tot het betere werk in de rock-/metalwereld. Het vertrek van Chris deGarmo en de onappetijtelijke scheiding in 2012 in het Queensrÿchekamp heb ik, tot op de dag van vandaag, erg zonde gevonden.
Sinds enige jaren weet Geoff Tate zich echter te omringen met andere getalenteerde muzikanten waaronder de gitaristen Kelly Gray en Scott Moughton die samen met Tate op het nieuwe album Resurrection voornamelijk verantwoordelijk zijn voor de composities. Resurrection is de opvolger van The Key en het tweede album in een trilogie.
Resurrection heeft echter niet geheel de charme van The Key. Dat ligt voornamelijk in het begin en het einde van het album. Eigenlijk begint het album pas bij Left For Dead, de vijfde track op het album. De aanloop van vier tracks (ongeveer zes minuten) is voor mij een beetje teveel van het goede. Het einde van het album biedt voor mij niet een geweldige afsluiting, een episch einde. In het nummer Invincible wordt er naast de zangpartij al stevig ingezet op instrumentele stukken die wel een wat episch karakter kennen. Tekstueel ligt in deze compositie de verwijzing naar het vorige album misschien het meest. Daarnaast is het weinig verheffend wat Operation: Mindcrime me laat horen. Dat Geoff Tate vaker gebruik maakt van de saxofoon is geen geheim en normaliter past het uitstekend in het geheel. In A Smear Campaign is het toch geen meerwaarde en lijkt de kakafonie aan geluiden meer te gaan richting ‘jazzcore’. Die experimentele drang zet zich voort in Which Side You On. In deze compositie nog wel het herkenbare componistengeluid van Tate maar dan met (te)veel jazzy-elementen wat in Into The Hands Of The World overgaat in meer gitaarimprovisatie en de langdradige afsluiter Live From My Machine. Nog weinig goeds onder de zon moet ik, de review teruglezend, concluderen.
Het zwaartepunt ligt op Resurrection precies daartussen en het is zwaartepunt met hoofdletters. Left For Dead heeft een sterk karakter en hierin laat Geoff Tate zijn karakteristieke zangstijl van half gedeclameerde en half gezongen erg goed naar voren komen. Het daaropvolgende Miles Away is eveneens een nummer in de stijl dat ik gewend ben van Geoff Tate. De basis is sterk aangezet met een solide drumgeluid en het geheel klinkt als een dubbellaagse spouwmuur. Dat sterke drumgeluid komt ook in Healing My Wounds goed naar voren. Ook hier krijgt de luisteraar te maken met een volle geluidsmuur die volgestouwd zit met aanvullende elementen. Van het saxofoongeluid tot de piano en niet te vergeten de gitaarsolo die vanuit een mooie basbasis naar boven wordt getild. Via het ultragevoelige The Fight, waarin ik niets anders kan doen dan genieten van het stemgeluid van Geoff komen we uit bij de vooruitgeschoven single Taking On The World. Op Resurrection wordt Geoff Tate muzikaal bijgestaan door onder meer John Moyer, Dave Ellefson en Simon Wright. De bijdrage van Tim “Ripper”Owens en Blaze Bayley mag er in Taking On The World zeker zijn. De compositie is krachtig, is opzwepend en kent een sterke melodie. Dit is Operation: Mindcrime zoals ik het toch graag hoor.
Resurrection is daarmee een album geworden waarbij ik een dubbel gevoel overhoud. Enerzijds waardeer ik de uitstapjes vanuit de metal wel, maar het is mij iets teveel van het goede. Anderzijds kent ook Resurrection een aantal ijzersterke composities die de kwaliteiten van Geoff Tate en kornuiten zeker aantonen en bewijzen dat we niet zomaar met een band te maken te hebben. Vooralsnog zet ik The Key nog een keer extra op, met in het kielzog Resurrection. Wellicht wordt de uiteindelijke betekenis van het geheel me nog wel een keer duidelijk.