Op deze koude winteravond is er rond de Bijlmer ArenA een groot contrast te zien. Aan de ene kant lopen de Opeth fans rond; intelligente, ietwat contactgestoorde, gepassioneerde fans. Aan de andere kant lopen de Linkin Park fans, die vanavond in het Ziggo Dome staan. Waarom iemand met ook maar een schrijntje muzikaal interesse voor Linkin Park zou kiezen terwijl Opeth om de hoek een betoverende avond neerzet is niet te verantwoorden.
Een volle zaal groet voorprogramma Alcest met luid gejuich. Deze Franse band is geheel het gedachtekind van zanger/gitarist Neige, die een bescheiden en ietwat verlegen indruk maakt vanavond. Iets wat begrijpelijk is aangezien deze zaal waarschijnlijk de grootste zaal is die Alcest heeft mogen spelen. De muziek is zweverig en geeft het gevoel alsof je op een wolk zweeft door een magisch koninkrijk, een effect dat zanger Neige precies voor ogen heeft. De muziek is namelijk gebaseerd op visioenen die hij vroeger als kind had van ‘Fairyland’, een bizar land dat hij vroeger veel bezocht (in zijn fantasie, waarschijnlijk). De muziek zou makkelijk neergezet kunnen worden als zoetsappig, maar dit zou echter ook lui zijn, aangezien de muziek een onderliggende atmosfeer heeft die men toch een onheilspellend gevoel geeft. Na een minimalistisch optreden met weinig licht zit het erop voor Alcest en verlaten ze de zaal wetende dat er een aantal nieuwe fans zijn veroverd vanavond.
Opeth trekt een volle zaal vanavond en dat mag na twintig jaar hard werk. Elfde plaat Pale Communion is net een paar maanden oud, maar Eternal Rains Will Come en het knallende Cusp Of Eternity klinken nu al als ijzersterke klassiekers. Het geluid is vanavond perfect; elke aparte gitaarnoot is te onderscheiden en vooral de drums klinken zo goed dat ik begin te twijfelen of het wel daadwerkelijk live gespeeld wordt. Een aantal technische mankementjes overtuigen me dan toch dat deze muziek toch echt uit de instrumenten komt van deze talentvolle heren. Vooral de stem van zanger/gitarist Mikael Akerfeldt is een plezier om aan te horen, of hij nou grunt als een bezetene of de mooiste stemklanken laat horen. De afwisseling tussen beide stijlen gaat hem ook bijzonder goed af. Tevens bewijst Mikael zich als een uitstekende komediant, iemand die tussen nummers door anecdotes vertelt en het publiek elke keer weer laat lachen. “If you hate the way I scream, or if you hate the way I sing, we’re one big family now,” zijn zijn woorden onder luid gejuich van iedereen hier. Een publiek dat overigens rangeert van kleine kinderen tot de oude dienders die de band al vanaf het begin in 1994 volgen. Verder vertelt hij nog dat hij vanavond speciaal zijn haar heeft gewassen met shampoo én conditioner en plaagt hij de grote James Hetfield met zijn reactie van ‘Oh Yeah?’ als het publiek lawaai maakt. Op deze manier maakt Opeth de zaal een stuk kleiner en intiemer en de muziek wordt er beter door. Zelfs iemand die aan het SMS-en is terwijl hij een praatje houdt ontgaat zijn ogen niet. Hij spreekt de persoon erop aan onder gelach van de zaal totdat die persoon het mobieltje toch maar wegdoet. Een knallende renditie van The Grand Conjuration wordt na de eerste 30 seconden gestopt door technische foutjes in Mikael’s gitaar, waarna het nummer opnieuw wordt opgestart en het publiek zelfs een kleine moshpit start in de eerste paar rijen. Na een encore van Deliverance is het dan toch echt tijd na twee uur gespeeld te hebben. Met nummers die vaak rond de tien minuten zijn, is het een compliment dat Opeth zo goed de aandacht kan vasthouden. Nu maar hopen dat ze volgende keer ook in het Ziggo Dome staan.
Setlist Alcest:
1. Wings (intro)
2. Opale
3. La ou naissent les couleurs nouvelles
4. Autre temp
5. L’eveil des muses
6. Percées de lumiere
7. Délivrance
Setlist Opeth:
1. Eternal Rains Will Come
2. Cusp Of Eternity
3. Bleak
4. The Moor
5. Advent
6. Elysian Woes
7. Windowpane
8. The Devil’s Orchard
9. April Ethereal
10. The Lotus Eater
11. The Grand Conjuration
12. Deliverance
Opeth – Heineken Music Hall (Amsterdam) 07/11/2014
319
vorig bericht