Opeth – Heritage

Drie jaar na Watershed komt Opeth met hun volgende studiocd: Heritage. Anders dan op de voorganger valt Heritage op door het ontbreken van grunts. Mikael Åkerfeldt en kornuiten hebben besloten dat juist deze tien nummers op Heritage geen grunt nodig hebben. Anders echter dan de cd Damnation uit 2003 klinkt de cd Heritage krachtiger.
De cd start met het titelnummer Heritage en hierin wordt duidelijk dat het muzikale erfgoed uit Zweden als één van de invloeden voor de cd is gekozen. Heritage wordt gevolgd door The Devil’s Orchard. Om meteen met de deur in huis te vallen, is dit wel een van mijn favoriete nummers van de cd. Eigenzinnig met een lekker ritme waarin juist het orgel in combinatie met een fraaie drumpartij en de zang van Mikael me regelmatig meesleurt in een muzikale tornado. Met de bijna jazzy invloeden halverwege het nummer blijft het nummer tot de laatste seconde spannend. Met na bijna zes minuten dat heerlijke scheurende gitaargeluid van Frederik als klapstuk. Ook in I Feel The Dark is de spanning tussen jazz, mellow, metal zo goed voel- en hoorbaar. Een fantastische cocktail van invloeden. Slither heeft, zeker bij meerdere keren luisteren, ook het muzikale erfgoed als thema. Dit keer echter grijpen de invloeden in dit nummer naar de jaren zeventig van de LP Rainbow Rising met Ronnie James Dio. Het orgelgeluid, de uptempo beat van drums en bas doorweven het nummer met het geluid van toen. Met daar weer doorheen het subtiele gitaargeluid dat zulke herinneringen boven brengt van de nummers Stargazer of Light In The Black.Na het geweld van Slither is het tijd voor Nepenthe. Een naam die teruggrijpt naar de Odyssye van Homerus. In Häxprocess is er heel veel ruimte voor het akoestische geluid van de gitaar en het drumritme is zo onregelmatig dat er een regelmatig in te vinden is. Ook in dit nummer is de zang van Mikael goed verweven met de muziek. Met daarnaast richting het eind nog een typisch David Gilmour geïnspireerd gitaargeluid. Tot dusver inderdaad nog geen grunt gemist. Alweer over de helft van de cd luister ik naar nummer zeven: Famine. Rustig, mellow beginnend lijkt het nummer na drie minuten te exploderen om na verloop van tijd weer tot rust te komen en na vijf minuten in een zware groove verder te gaan. The Lines In My Hand is een vrolijk nummer waarin de akoestische gitaar subtiel naar voren komt. De spanning en power worden naarmate het nummer vordert, wel gestaag opgebouwd. Het nummer Folklore borduurt verder op het geluid van Opeth zoals dat in de voorgaande nummers al naar voren kwam. Marrow Of The Earth is de afsluiter van deze cd, waarin er tijd lijkt te zijn voor meditatie om daardoor langzaam af te bouwen en terug te komen in de hedendaagse samenleving.
Opeth heeft mij gegrepen met deze cd. Hoewel ik de combinatie van grunt en zang op de voorgaande cd’s heerlijk vind, ben ik van begin tot eind gefascineerd geweest door de muziek die Opeth nu heeft opgenomen. De energie, het vinden van de balans tussen wanorde en ritme, de spanning tussen de muziekinstrumenten. Alles lijkt op Heritage op zijn plaats te vallen en Opeth verrijkt zelf het erfgoed van Zweden.
Behoorde Watershed tot het betere werk van dat jaar. Opeth flikt het met Heritage weer om prominent bovenaan te kunnen staan in het jaarlijstje van 2011.