De visie die de band heeft komt zeker tot zijn recht op het debuut Desert Wolf. De nummers zitten vol melodie en hebben een fraaie groove. In Point Of No Return, dat een intro kent waarin bas en drum de hoofdrol opeisen, loopt het gewoon lekker en is het onmogelijk om stil te blijven zitten. Net als in Fast And Deadly waarin zanger Sven laat horen dat hij ook in de hogere regionen met flinke uithalen zijn mannetje weet te staan. Een nummer trouwens dat een slot volgens het boekje in zich heeft. De klassieke regels worden daarbij netjes gevolgd in opener Charger, Glam On The Streets en Mary Jeane. Het instrumentaaltje in Spaanse stijl is een aanloop je naar het nummer To Me You’re Done waar de band in golfbewegingen van stijl en intensiteit de interesse vast weet te houden. Het akoestische Nobody Wants Me Tonight heeft een sterke melodie en het acapellastuk past helemaal. Dat Orange Outlaw de grenzen van de hardrock niet té absoluut vasthoudt, blijkt in Getting Paranoid (waarvan in 2012 al een video werd geschoten) waar wat southernrockinvloeden het nummer versterken. Het nummer op zich heeft een uiterst lekker tempo en is zeer toegankelijk om te beluisteren.
Orange Outlaw heeft met Desert Wolf bewezen niet zomaar de zoveelste band te zijn (in Nederland) die ‘ouderwetse’ hardrock speelt. Zij weten in een volle productie en met goed muzikaal vakmanschap een sterk album op de markt te brengen waarbij zeker ook het gitaarwerk van Dirkjan het vermelden waard is. Een uitstekend debuut en een aanwinst voor de Nederlandse rockscene.
