De Zweedse (stoom)wals met de naam Orbit Culture raast door en weet langzaamaan een fikse fanbase op te bouwen in de rest van Europa. Ze opereren ondertussen in het kielzog van In Flames en van Trivium. De Scandinavische expansiedrift van deze moderne metalvikingen kent geen grenzen en dat is ze ook zeer gegund.
In 2020 blies Orbit Culture me omver met het album Nija. Het was de verwachte doorbraak en het album haalde de hoogste plaats in mijn jaarlijst van 2020. Met de EP Shaman overbrugde de band rond Niklas Karlsson de tijd tussen twee albums en liet in 2021 de concurrentie ver achter zich met een EP met louter kwalitatieve hoogstandjes. Vergelijkingen met onder meer Metallica, Slipknot en Rammstein zijn aan de orde van de dag. Feit voor mij is dat Orbit Culture de perfecte metalmix is van het moment waarbij alle invloeden geabsorbeerd, gemengd en gemalen in precaire verhoudingen waardoor perfectie ontstaat.
Ook het nieuwe album Descent is van voor naar achteren overweldigend en kippenvel bezorgend. Descending opent het album en bouwt meteen een fikse portie spanning op. Spanning die zich ontlaadt in Black Mountain, waarin het drumwerk van Christopher Wallerstedt meteen opvalt. Gaandeweg het album blijkt ook dat hij samen met bassist Fredrik Lennartsson het totale geluid met een granieten bodem ondersteunt. Zowel in couplet en refrein overheerst de combinatie van melodie en kracht. Het refrein slokt je op, neemt bezit van je en de zang is intens. Daarbij zijn de tussenstukken heel afwisselend en weten Niklas en gitarist Richard Hansson samen het gitaarspel zo op elkaar af te stemmen waardoor akkoorden, riffs en betoverende tonen om elkaar heen dansen en een sfeer met meerdere lagen neer te zetten.
Zwaar groovend vervolgt Orbit Culture de weg met Sorrower. De vette groove is meteen een goede basis. Het refrein is mega-aantrekkelijk en ook hier is het de afwisseling van brute grooves met aantrekkelijke melodieën die bewijzen hoe Orbit Culture de massa weet te vermaken. Na het tweede refrein is een fraaie solo ingezet die uitmondt in een soort van breakdown waarin alles losgaat. Niklas beperkt zich niet tot bepaalde metalgrenzen en laat na dit heftige intermezzo de luisteraar los in een muzikale vrije val dat ingetogen door een cello wordt begeleid. Daarna krijgt Sorrower weer een rustige opbouw en maakt Orbit Culture de compositie al riffend, ondersteund door celloklanken af.
In alles weet deze band weer te overtuigen en zeker wanneer ze met From The Inside zeker een megametalhit neerzetten. Het tempo ligt niet eens zo hoog. Het is die enorme passie en intensiteit die krachtig op je inbeukt en het zijn de melodieuze refreinen die je op de juiste momenten meenemen op de muzikale vlucht. De klassieke elementen halverwege zijn niet alleen heel erg mooi, het past helemaal in de sfeer van From The Inside en geven alles zo’n mooi contrast waarbij drummer Christopher wederom een onmisbare schakel is in het geluid. Tijd om stil te zitten is er niet. Vultures Of North gaat namelijk sterk van start met een superriff die groovend en alles overheersend op je af komt. De heimachine die bediend wordt door Christopher en Fredrik gaat ondertussen onvermoeibaar verder. Wanneer Orbit Culture ook deze compositie in zijn set opneemt blijft er van de zaal helemaal niets meer heel. En zeker niet wanneer in Alienated het tempo flink wordt opgevoerd en de megagroove als een tsunami aankomt. Een compositie die krachtig bol staat van de melodie.
Dat krijg je in Aisle Of Fire ook, hoewel hier snelheid niet belangrijk lijkt te zijn. Het is de sfeer, het ietwat zwaarmoedige karakter en de kwellende passie die hier tot de verbeelding spreken. Het is ook zo mooi om die gevoelige kant van de metal te ontdekken waarbij lieflijke klanken en rozengeur niet noodzakelijkerwijs aanwezig hoeven te zijn. In de afsluiter Through Time weet Orbit Culture eveneens een sfeer te scheppen die je het gevoel van een ballad geeft, maar dan één die zich traag en meeslepend voortbeweegt.
Daarvoor overdondert de band nog met titelnummer Descent en de, voor mij al klassieker, Undercity. Undercity is het equivalent van de storm Hans die over Scandinavië heen trok. Undercity is gelukkig minder verwoestend, maar zo krachtig dat je het in de onderbuik voelt. En dan zou ik nog willen toevoegen dat liefhebbers van Septicflesh precies begrijpen wat ik hier bedoel. Alles klopt in Undercity. Het is zelfs voorzien van een soort van breakdown.
Het is altijd maar weer afwachten of een band die in populariteit groeit en langzaam de succesladder beklimt trouw kan blijven aan zichzelf en kwaliteit kan blijven neerzetten. Bij Orbit Culture lijken ze geen last te hebben van hoge verwachtingen of druk. De vier heren doen waar ze goed in zijn en ze voldoen helemaal aan de hooggespannen verwachtingen die ik van ze had. Dit is 48 minuten puur genieten.
Het zou maar eens kunnen dat Orbit Culture ook dit jaar de hoogste plaats in mijn eindlijst gaat innemen.